Αγάπη είναι ο λόγος που ζούμε

Γράφει ο Στέφανος Ξενάκης

ΑΓΑΠΗ
Πού στην ευχή να ξεκινήσεις όταν ξεχειλίζει το συναίσθημα? Κάποιες φορές δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Σαν κάτι σφιχτοδεμένες καλούμπες την Καθαρά Δευτέρα.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ 2003. Την είχα ξαναδεί την ταινία. Καναδική, γαλλόφωνη. Ο

πρωταγωνιστής έχει κάτι εβδομάδες ζωής. Κουλτουριάρης παθιασμένος και κάργα γκομενιάρης. Χωρισμένος. Έχει δυο παιδιά. Με το γιο του, ένα γιάπη χρηματιστή ίσα που μιλιούνται. Η κόρη του που είναι η αδυναμία του, ταξιδεύει τους ωκεανούς με το ιστιοπλοϊκό της. Ο γιος του, σε ένα τρελό comeback καλεί τους κολλητούς του πατέρα του σε ένα υπέροχο σπίτι πάνω στη λίμνη να περάσουν τις τελευταίες μέρες μαζί. Κι η μάνα του μαζί. Ύμνος για τη ζωή αυτές οι μέρες. Ίσως οι ομορφότερες στη ζωή όλων τους. Πιο πολύ όμως του πατέρα του. Ο γιος δένεται με τον πατέρα και πατσίζουν όλα τα χρωστούμενα. Τις τελευταίες μέρες ο γιος τρέχει από δω κι από κει για να βρει ηρωίνη για να μην πονάει ο μπαμπάς του. Στο τσακ τη γλιτώνει τη φυλακή. Είναι οι τελευταίες στιγμές κι ο πατέρας τους αποχαιρετάει έναν-ένα. Αποχαιρετάει και την πρώην του. «Ήσουν ο καλύτερος» του χαμογελάει κλαίγοντας. Στο παρά πέντε έρχεται και το πολυαναμενόμενο βιντεάκι από την κόρη του από την άλλη άκρη του ωκεανού. «Μου έδωσες το πάθος σου για τη ζωή. Δεν μπορούσες να μου κάνεις μεγαλύτερο δώρο». Στο τέλος η κάμερα πιάνει την πλάτη της γυρισμένη. Δεν αντέχει να βλέπει άλλο. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός είναι με τον γιο του. Αγκαλιά κρατάνε χέρια σφιχτά μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα. Κλαίνε κι οι δυο σα μωρά παιδιά.

Μέσα στην κουζίνα έχουν οι κόρες μου κάτι μουσικά κουτιά. Λεπτά μετά το τέλος της ταινίας ένα από αυτά, από το πουθενά παίζει κάτι τελευταίες νότες. Τα κάνουν τα τρελά τους μία στις τόσες. Πιο πέρα η φωτογραφία του μπαμπά μου με τις εγγονές του και τη μάνα μου, όλοι τρισευχισμένοι. Δυο μήνες μετά έφυγε ο μπαμπάς μου. Ίσως οι νότες να ήταν το δικό του γνέψιμο, ίσως και να μην ήταν. Ανάβω ένα κερί μπροστά από την φωτογραφία να καίει όλο το βράδυ για την ψυχή του πατέρα μου. «Μου λείπεις μπαμπά. Πολύ.».

Ξυπνάω σήμερα το πρωί κι ασχολούμαι με το θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου του Παναθηναϊκού. Δεν έχω ιδέα από αθλητικά. Ψάχνω κι άλλα βιντεάκια του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου. Του αδερφού του. Σκαλώνω σε κείνο που σύσσωμο το γήπεδο του τραγουδάει «Παύλο θα ζεις μέσα στην καρδιά μας». Τραγουδάνε και κλαίνε. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Επόμενο video από την κηδεία του Παύλου. Χιλιάδες άνθρωποι έξω, πολλοί Ολυμπιακοί να υποκλίνονται στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Ψάχνω συνεντεύξεις του από την κατάκτηση κάποιων final four. Χαίρεται σα μωρό παιδί. Συνέχεια αναφέρεται στον κόσμο του Παναθηναϊκού. «Για τους φίλους του Παναθηναϊκού» και συχνά τους αναφέρει πριν από την οικογένειά του. Βλέπω και τον τρόπο που αγκαλιάζει με τα χέρια ή και με τα μάτια τους παίκτες του Με καμάρι, με περηφάνεια.

ΑΓΑΠΗ λέγεται.
ΑΓΑΠΗ είναι αυτό που ξανάδεσε τον πατέρα και τον γιο. ΑΓΑΠΗ είναι αυτό που θα με ενώνει πάντα με τον πατέρα μου. ΑΓΑΠΗ είναι ο λόγος που έκανε όλα αυτά ο Παύλος για τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

ΑΓΑΠΗ είναι ο λόγος που ζούμε.
Και τι είναι αγάπη ρε φιλάρα?
Ξέρω γω?
Ίσως ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕΣ.