Αποστάσεις από το πληκτρολόγιο

Πάει λίγος καιρός που στέκομαι μακριά από το bloging και από τις λίγες ματιές που ρίχνω σε blog αγαπημένα, παρατηρώ πως δεν είμαι η μόνη. Ψάχνομαι για μένα όμως,να βρω γιατί κρατιέμαι απόμακρη από κάτι που αγάπησα πολύ και ξόδεψα κόπο και χρόνο για να το στήσω. Ενα χώρο που
σε τόσο λίγο καιρό μου έδωσε τόση πολύ χαρά, κι όπου γνωρίστηκα  και συνδέθηκα με όλες εσάς.

 Ουσιαστικά, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις και  επικοινωνώντας  μαζί σας από εδώ, μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μια ολόκληρη μέρα  με άλλο τρόπο.

Διαβάζω τα mail  σας και διαπιστώνω ότι και εσείς βρίσκεστε σε μία περίοδο όπου σκεπτικές,
παρακολουθείτε ότι συμβαίνει "στην αυλή μας"  με απέραντη λύπη, νοιώθοντας να ξυπνάνε μνήμες από στιγμές και γεγονότα που μπορεί να μην τα ζήσαμε εμείς όμως τα έζησε η γενιά των γονιών μας κι είναι σχεδόν το ίδιο.

Ψάχνομαι λοιπόν... Ο περασμένος μήνας Μάρτης η αλήθεια είναι ότι ήτανε πραγματικά πολύ φορτωμένος. Πολύ τρέξιμο με την δουλειά, κι ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στην Αθήνα για να δω τον Μπάμπη, είναι ένας λόγος. Ομως  σίγουρα η κύρια αιτία είναι ότι έχει πέσει η  διάθεση, δεν υπάρχει η  ψυχολογία για να ασχοληθώ με τα ευχάριστα δικά μας,  που είναι κι ο σκοπός  αυτού του blog.

 Oμως, αναγνωρίζω και την ανάγκη όλων μας να ξεφύγουμε από αυτό το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε, που ζούμε. Γι αυτό, κι επειδή πιστεύω πως γράφοντας για οτιδήποτε άλλο, θα καταφέρω να ξεχαστώ κι εγώ, κάνω την προσπάθειά μου να επανέλθω. 

Αλλωστε.. αυτός δεν είναι και ο σκοπός αυτής της γωνιάς; Να ξεφεύγουμε; Λοιπόν, πάμε πάλι...Ελπίζω να τα καταφέρω...

Ελιάνα  με 💗