Μερικές φορές, έρχονται όλα τα δύσκολα μαζεμένα. Και η διαχείριση των συναισθημάτων τότε, δεν είναι και ότι πιο εύκολο, αυτό είναι σίγουρο.

Το να μεγαλώνεις.... δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χάλια! Μην σας πω, και πως στον κύκλο της ζωής, στα 50 ξεκινάει η ωραιότερη φάση!

Ναι, αμέ!

Και...ακούστε πως έχουν τα πράγματα.

Εγώ όπως ξέρετε, τις αφορμές για τα κείμενά μου, τις παίρνω από ψιλοκουβεντούλες που κάνω με φίλες. Ξέρετε, εκείνους τους ατέλειωτες μαζώξεις, που ξεκινάνε απόγευμα με καφεδάκι και καταλήγουν σε ρακές και τσιπουράκια, σε αγαπημένες γωνιές... Ξέρετε εσείς, τώρα.

Λέγαμε λοιπόν, για την ηλικία μας. Τα καλά και τα άσχημα που έρχονται μετά τα 55-60, και που μέχρι πριν λίγα χρόνια, γέρνανε -μπατάρανε θα έλεγα την ζυγαριά- πρός την μεριά των τελευταίων. Ολα μαύρα κι άραχλα δηλαδή. Κι ήταν μια φίλη, που όσο κι προσπαθούσαμε οι υπόλοιπες τρεις να την πείσουμε, είχε κολλήσει. Και κάποια στιγμή, γύρισε με κοίτταξε, και με βαθύ οίκτο προς την ανίατα αισιόδοξη στάση μου, μου είπε ορθά, κοφτά: " Ξεκόλα, το να γερνάμε είναι χάλια. Τέλος. Πάρτο απόφαση"

Πήγα να αντικρούσω για πολλοστή φορά την υπόθεσή της, αλλά αμέσως έκλεισα το στόμα μου. Ηδη διαφωνούσαμε, γιατί να ρίξω λάδι στην φωτιά; Ομως, η αλήθεια είναι μία. Το να μεγαλώνεις ΔΕΝ είναι χάλια. Χάλια είναι η άποψη που έχει η κοινωνία μας, για αυτό.

Ολοι ξέρουμε ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν στην ζωή τους να φθάσουν εδώ που είμαστε εμείς. Συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, που έφυγαν σε μικρότερη ηλικία, ίσως και πολύ νεαρότεροι από εμάς. Ανθρωποι που δεν πρόλαβαν να ερωτευτούν ή δεν πρόλαβαν να χαρούν τον έρωτα που ζούσαν, να κάνουν παιδιά ή να δουν τα παιδιά που είχαν να μεγαλώνουν...Να κάνουν καριέρα, ή να φύγουν στο απόγειο αυτής.. Να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους, να χαρούν τα ταξίδια που ονειρεύονταν, να αποκτήσουν αυτά που ποθούσαν ή να χαρούν αυτά που απέκτησαν...

Ε όχι. Το να μεγαλώνεις, δεν είναι χάλια. Το να μεγαλώνεις, είναι προνόμιο, είναι δώρο.

Είθισται να λέγεται λοιπόν, ότι καθώς μεγαλώνουμε και περνάμε το κατώφλι των 50-55, μπαίνουμε σε μία περίοδο παρακμής, σωματικής και πνευματικής. 

Και οκ, υπάρχει αλήθεια σ' αυτό. Τα εξαρτήματα, αρχίζουν και φθείρονται. Κι εγώ έχω μία αρθρίτιδα, που με ταλαιπωρεί όμως από τα 40 μου χρόνια, δεν είναι τωρινή! Και κάποια προβληματάκια στην μέση, γιατί συνήθιζα να σηκώνω βάρη -ειδικότητά μου οι γλάστρες- από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ε καί;; Μήπως δεν μπορώ να ζήσω με αυτά; Ολα μια συνήθεια είναι, και προβλήματα τέτοιου τύπου μπορεί να επιδεινώνονται με τα χρόνια, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτά, τελικά. Κι όταν βλέπω γυναίκες στο y tube στα 90 να χορεύουν ή να κάνουν άλματα και να προσγειώνονται στα πόδια τους, λέω πως τελικά, όλα μέσα στο μυαλό  μας είναι. Εμείς επιλέγουμε αν θα γκρινιάζουμε όλη μέρα ή θα επιλέξουμε να ζούμε με όλα τα υπόλοιπα που λειτουργούν μια χαρά.

Το γνωρίζετε ίσως, ότι  πρόσφατη έρευνα σε μεγάλα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο έδειξε ότι το μυαλό των ενηλίκων μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται. Ο εγκέφαλος έχει πλαστικότητα που σημαίνει ότι μπορεί να σχηματίσει νέες συναπτικές συνδέσεις. Συχνά σκεφτόμαστε τα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες ως άτομα με αναπτυσσόμενο μυαλό. Αλλά οι ενήλικες σε οποιαδήποτε ηλικία μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσονται διανοητικά εάν επιδεικνύουν την ίδια περιέργεια, την ίδια αίσθηση της περιπέτειας και μαθαίνουν νέα πράγματα όπως έκαναν νωρίτερα στη ζωή τους. 

Αυτές οι ανακαλύψεις λοιπόν, αλλάζουν οριστικά τις απόψεις που υπήρχαν μέχρι τώρα για τους ενήλικες των 55,60 σύν.

Είναι οι εποχές που τα στερεότυπα αλλάζουν. Μέχρι προτινος, λέγαμε για τα παιδία ότι μεγαλώνουν, αλλά για τους ανθρώπους άνω των 55 ότι γερνούν. Μα γιατί να γινόμαστε ξαφνικά ηλικιωμένοι,  γέροι βαρετοί;;  Ή ακόμα χειρότερα, μας αγνοούν;

Οχι, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μας βλέπουν οι γύρω -οι νεότεροι συνήθως- θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς.

Η κοινωνία μας βλέπει την ηλικια μας σαν κάτι  που πρέπει να θεραπεύσει ή να καταπολεμήσει. Και μας βομβαρδίζει  με ειδικές αντιγηραντικές κρέμες, αντιγηραντικά μακιγιάζ, μπότοξ μότοξ και πάει λέγοντας...Ασε τις πλαστικές επεμβάσεις για το σώμα μας, για την καταπολέμηση των φυσιολογικών αλλαγών που έρχονται με την ωριμότητα. Μια φίλη εμφανίστηκε με άβαφα τα γκρίζα της μαλλια και μας ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να τα αφήσει πλέον έτσι. Και τη ατάκα κάποιας άλλης από την παρέα; " απαπα! εγώ αν σταματήσω να βαφω τα μαλλιά μου, ο άντρας μου θα με χωρίσει" 

(Προσωπική άποψη;; Θα τα άφηνα άβαφα. Καλύτερο κρας τεστ δεν γίνεται... ;)

Το να περνάς το κατώφλι των 50,55, δεν είναι καθόλου χάλια. Οι συμπεριφορές είναι χάλια.

Κι εσύ που το βλέπεις έτσι,  μη με λυπάσαι, μη με πατρονάρεις. Και εσύ θα είσαι εδώ κάποια μέρα. Και, όταν έρθεις στην θέση μου, μείνε μέσα στον κόσμο, συνειδητοποίησε ότι ο εγκέφαλός σου εξακολουθεί να λειτουργεί και μπορεί να αναπτυχθεί, προσπαθησε να δοκιμάσεις νέες δραστηριότητες, μάθε κάτι. Συνειδητοποίησε ότι είσαι ακόμα όμορφη και ζωντανή. Προσπάθησε να παραμείνεις  σωματικά δραστήρια. Αναγνώρισε  την ηλικία σου, δέξου την και χρησιμοποιησε τις στιγμές που σου χαρίζονται για να  διδαχθείς, ακόμη και για να αλλάξεις απόψεις και στάση ζωής. 

 Είμαστε από τις τυχερές. Το να γερνάμε είναι δώρο. Ας μην το σπαταλάμε μένοντας σε παλιές, παρωχημένες και ξεπερασμένες ιδέες. 

Μπορούμε!

Ελιάνα, με 💓

Μέχρι ένα σημείο της ζωής μου, η ηλικία δεν ήταν θέμα.

Θυμάμαι στιγμές, ακόμα και μέσα στην δεκαετία των 50, που έπρεπε να καθήσω να υπολογίσω για να είμαι σίγουρη πόσων χρονών είμαι.

Δεν πέρασα την περίφημη κρίση της εμμηνόπαυσης. Είμουν τυχερή; Δεν την φοβήθηκα; Δεν ξέρω. Πάντως όταν ήρθε, την αποδέχτηκα, καλοδέχτηκα τις αλλαγές που έφερε στην ζωή μου (σημαντικές και εξαιρετικά χρήσιμες) και συνέχισα να ζω κανονικά. Κάνα δυο φορές που πήγε να με φοβερίσει με κάτι φουντώματα, της έτριξα τα δόντια, έκανα ότι δεν τρέχει και τίποτε σπουδαίο, κι αυτή, διακριτικά διακριτικά αποσύρθηκε και με άφησε στην ησυχία μου.

Δεν έτρεξα σε χειρουργούς και αισθητικούς για επεμβάσεις και για να σηκώσω ότι είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.

Δεν έκλεψα ιδέες από το ντύσιμο της 18χρονης ανηψιάς μου.

Δεν μπήκα στον πειρασμό να πάρω κάμπριο και να γυρνάω στην πόλη φορώντας μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου και “στοχεύοντας” γοητευτικούς νεαρούς, όπως η φίλη της θείας μου, η Γιούλη, στην Πάτρα (που αφού το ήθελε πολύ καλά έκανε, οκ; να τα λέμε κι αυτά)

Ομως, κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 55, σκέφτηκα να μάθω Πορτογαλικά, Βραζιλιάνικα για την ακρίβεια. Μητρική γλώσσα, δεν θα ήταν δύσκολο, φαντάστηκα.

Λοιπόν, ήταν. Και είχε σαν αποτέλεσμα να μου υπενθυμίσει, ότι υπήρχαν πράγματα στην ζωή που δεν ήταν εύκολο πια να κάνω. Πως υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος για κάθε τι. Αν θες, ο χρόνος όπου κάποια πράγματα γίνονται πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά, πιο γρήγορα.

Επίσης, ότι ήταν παρελθόν η εποχή να κάνω εκείνο το τατουάζ που πάντα ήθελα. Ολόκληρο το δεξί μου χέρι με γλάρους. (Εχω την αίσθηση ότι θα είμουν σαν την Γιούλη στο κάμπριο...)

Και καθώς πλησίαζα στα 60 τα πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω, συσσωρεύονταν ( Βέβαια, έμπαιναν στην λίστα άπειρα άλλα που μπορούσα επιτέλους να κάνω, αλλά αυτά, είναι σκέψεις από άλλη σελίδα...)

Τελικά, έχω κάνει όλα όσα ήθελα στην ζωή μου. Οπότε το να αποχαιρετώ κάποια πράγματα ( την ιδέα να δοκιμάσω μια καινούργια δουλειά, ας πουμε), το κάνω απαλά, χωρίς πόνο, γιατί νοιώθω γεμάτη.

Ομως, μερικές φορές, σε ανύποπτο χρόνο, ένα μικρό τσιμπηματάκι το νοιώθω.

Οταν ας πούμε, ξεχνάω ότι η ηλικία του σώματός μου είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του μυαλού μου, και ονειρεύομαι.. Οτι είμαι Natalia Osipova ας πούμε, και χορεύω Giselle σ' ένα κατάμεστο θέατρο, ή ότι ξαναζώ μια μεγάλη νεανική καλοκαιρινή αγάπη σ' ένα καταγάλανο νησί...

Σήμερα, που έχω κλείσει τα 63, δουλεύω με τον εαυτό μου στο εξής:

Να σιγουρευτώ, ότι όσα κάνω ή δεν κάνω δεν οφείλονται σε οποιουδήποτε είδους φόβο.

Αλλά ότι κάθε απόφαση που παίρνω, είναι συνυφασμένη με την γνώση που μου απέφεραν οι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής.

Δεν έχω απαντήσεις για όλα, εννοείται. Ισως ούτε για τα μισά. Ομως υπάρχει μέσα μου ένα μονοπάτι που με βοηθάει να βρω τον δρόμο για αυτά που αναρωτιέμαι και αμφιβάλλω.

Ας πούμε, όταν διαπιστώνω ότι δεν έχω διάθεση το Σαββατόβραδο να βγω για να “διασκεδάσω” αποδέχομαι ευχαρίστως το γεγονός ότι στην ουσία βαριέμαι να ντυθώ και να στολιστώ. Και ότι αυτά, ανήκουν σε μία άλλη εποχή, που για μένα προσωπικά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αρα; Δεν το κάνω, δεν βάζω τον εαυτό μου στην διαδικασία να ταλαιπωρηθεί, για κανέναν λόγο και για το χατήρι κανενός.

(Ισως γι αυτά και γι αυτά, μου αρέσει η βροχή όλο και πιο πολύ....)

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, που στην ουσία είναι μια αναζήτηση απάντησης στην αιώνια (αριστοτελική) ερώτηση καθεμιάς από εμάς, για το “ποια είμαι” καταλαβαίνω ότι αυτό που θέλω, είναι να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός, χωρίς να με επηρρεάζει η γνώμη και η θέση των άλλων.

Γιατί τελικά ( και θαρρώ ότι και ο Φρόιντ θα συμφωνούσε με αυτό) το να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι, είναι η μεγαλύτερη ευτυχία σε αυτή την ζωή.

Ελιάνα με 💓

Όλο και περισσότερες γυναίκες άνω των 50 ζουν μόνες τους τα τελευταία χρόνια – σήμερα, περισσότερες από ποτέ, σύμφωνα τουλάχιστον με στατιστικές. 

Η προσωπική μου  γνώμη, εφ' όσον το βιώνω, είναι ότι τα πλεονεκτήματα που υπάρχουν σε μία επιλογή σαν αυτή είναι πάρα πολλά.  Και  ότι είναι μία επιλογή απόλυτα απελευθερωτική.

Οσον αφορά τα πρακτικά θέματα της ζωής, παραθέτω τα πιο σημαντικά:

- Διαμορφώνω το πρόγραμμα της ημέρας μου εγώ.

-Ασχολούμαι  με ότι με ενδιαφέρει αληθινά. Ολος ο χρόνος είναι δικός μου για δημιουργικότητα και κυρίως, ευελιξία.

-Κοιμάμαι καλύτερα το βράδυ.

-Δεν έχω καυγάδες για ασήμαντα πράγματα. Δεν θα με κρίνει για τίποτα, κανείς.

-Και το κερασάκι στην τούρτα: Περιφέρομαι μέσα στο σπίτι με ότι μου αρέσει να φοράω ( ή και τίποτα βρε αδελφέ! :))

Ομως, από προσωπική εμπειρία θεωρώ ότι τα πιο σημαντικά είναι αυτά που κερδίζει η ψυχή μου:

Ηρεμία. Γιατί αν κάποιος δεν μπορεί να σου δώσει μια υγιή και χαρούμενη σχέση, τι να τον κάνεις στην ζωή σου; Ευχαριστώ, αλλά θα προτιμήσω να είμαι μόνη.

Προτεραιότητες: Ο γιός μου. Και μαζί κι εγώ. Και μετά όλοι οι άλλοι, οι οποίοι βεβαίως είναι επίσης προσωπικές επιλογές που προέκυψαν εδώ και χρόνια. 

Με μια τέτοια ποιότητα ζωής, με όλο τον ελεύθερο χρόνο για εμένα, είμαι πολύ χαρούμενη και ευχαριστημένη με τον τρόπο που ζω. Θαρρώ πως δεν θα ριψοκινδύνευα να ανατρέψω αυτή την κατάσταση για κανέναν.

Γιατί τελικά, από τις λίγες στιγμές μιας αμφίβολλης συντροφικότητας προτιμώ πολλές πολλές  ώρες γαλήνης, ηρεμίας και χαράς.

Ετσι απλά.

Με 💓Ελιάνα