Πλούτος

Γράφει ο Στέφανος Ξενάκης

Γυρίζαμε με τη μητέρα μου από δουλειές. Μια φορά τη βδομάδα την παίρνω μαζί μου και τις κάνουμε μαζί. Χαίρεται αφάνταστα. Το ίδιο κι εγώ.

Είχαμε κυριολεκτικά οργώσει την Αθήνα κι επιστρέφαμε από Βουλιαγμένης. Στα φανάρια ήταν μια

κυρία που ζητούσε χρήματα. Παλιά δεν θα έδινα. Τώρα πια δίνω. Όχι σε όλους. Δίνω σε αυτούς που με εμπνέει η φυσιογνωμία τους. Και σε αυτούς που θεωρώ ότι πραγματικά τα χρειάζονται. Μια μέρα ήμουν με τα κορίτσια. Μας είχε πλησιάσει ένα νέο παιδί γύρω στα 20. Έδειχνε αρτιμελής κι υγιής. Ζητούσε χρήματα και μάλιστα επίμονα. Δεν πουλούσε κάτι. Μόνο ζητιάνευε.
Είχα ανοίξει το παράθυρο και του είχα κάνει παρατήρηση.
«Γιατί ζητιανεύεις?»
«Δεν έχω δουλειά».
«Έψαξες?»
«Δεν υπάρχουν δουλειές».
Έκλεισα το παράθυρο για να μην τον διαολοστείλω.
Με ρώτησαν τα κορίτσια γιατί θύμωσα.
Τους εξήγησα ότι μου τη βαράει η τεμπελιά κι η απροθυμία.
Μία από τις λίγες φορές που ο Χριστός είχε «φορτώσει», ήταν όταν έπεσε πάνω σε μια συκιά που δεν είχε σύκα. «Ξεριζώστε την» είπε στους μαθητές του θυμωμένος. Ό,τι δεν βοηθάει στην επέκταση του σύμπαντος δεν χωράει στο σύμπαν.

Ετούτη εδώ όμως ήταν καλή. Κάπου στα 65, παραπάνω από αξιοπρεπής. Φορούσε χοντρά ρούχα και σκουφί για να μην κρυώνει και σκορπούσε χαμόγελα. Δεν απαιτούσε. Ούτε καν ζητούσε. Έπρεπε να καταλάβεις ότι χρειαζόταν. Άνοιξα το παράθυρο και της έδωσα ένα 2ευρω. Άλλη πάλι ιστορία αυτή. Παλιά θα έδινα δέκα λεπτά. Πλέον όταν δίνω, δίνω το μεγαλύτερο που μπορώ. Είχα ακούσει έναν ομιλητή που έλεγε ότι όταν έρθει η ώρα να δώσεις, κι είσαι ευχαριστημένος, αν είσαι μεταξύ του ενός και των δύο ευρώ, πάντα να δίνεις τα δύο. Η επιλογή σου θα ορίσει εάν είσαι άνθρωπος του ενός ή των δύο ευρώ. Κάθε πράξη μας προσδιορίζει. Κάθε φορά που κάνεις κάτι περισσότερο γίνεσαι ο ίδιος κάτι περισσότερο. Τόσο απλό.

Η αξιοπρεπής κυρία λοιπόν πλησίασε και με ευχαρίστησε για το κέρμα. Και τότε συνέβη το «θαύμα». (είτε πιστεύεις στα θαύματα, είτε όχι). Έτρωγε λιόσπορους κι ένιωσε την ανάγκη να δώσει κι αυτή κάτι πίσω, το δικό της Ευχαριστώ. Μου άνοιξε την παλάμη και μου άδειασε μέσα μια χούφτα λιόσπορους. Τα έχασα. Μου χαμογέλασε θερμά και προχώρησε παρακάτω.

Είχα μείνει με το χέρι γεμάτο λιόσπορους, να χαμογελάω.
Είχε μείνει και το μυαλό και η ψυχή μου στην εξαιρετική Κυρία.
Η μητέρα μου ρώτησε τι είχε συμβεί. Της εξήγησα.

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που είναι πλούσιοι κι άνθρωποι που είναι φτωχοί.
Καμιά σχέση με το αν έχουν λεφτά ή όχι.
Το να έχεις λεφτά κάποιες φορές δεν είναι επιλογή.
ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ.-