Καλή Ανάσταση - Από τον Στέφανο Ξενάκη

( Οτι πιο όμορφο έχω διαβάσει αυτές τις μέρες. Σ' ευχαριστούμε Στέφανε που κάνεις τις ελπίδες μας λέξεις...)

Από τον Στέφανο Ξενάκη

Την ψάχνουμε έξω, εκεί που ψάχνουμε και τη ζωή. Στο λαχείο, στην κωλοφαρδία, στην τυχερή, στον άλλο, στο τέλος της κρίσης. Κι όσο αυτά δεν έρχονται, τόσο εμείς γκρινιάζουμε, φορτώνουμε, θυμώνουμε. Όλα τα καλά που δεν έχουμε, τα ψάχνουμε εκεί έξω. Ανάσταση τα λέμε αυτές τις μέρες. Έλα όμως που αυτά είναι μέσα. Πάντα ήταν μέσα. Είναι βολικό να φταίει ο άλλος. Μη σου πω κι

απαραίτητο για κάποιους. Στην αρχή η μάνα μας, μετά ο συμμαθητής μας, μετά ο δάσκαλος, μετά ο γκόμενος, μετά το αφεντικό, μετά ο Τσίπρας και στο τέλος πάλι η μάνα μας.

Μου πήρε μισή ζωή να καταλάβω ότι όλο το παιχνίδι παίζεται μέσα. Αν μου το’ λεγες παλιά, θα σε σνόμπαρα, θα σε κορόιδευα και στο τέλος θα στα’ χωνα. Τίποτα δεν παίζεται έξω όμως. Τίποτα δεν υπάρχει εκεί έξω. Μη σου πω ότι μόνοι είμαστε στον κόσμο αυτό. Κάτι σαν τον Γουώλι, εκείνο το ξεχαρβαλωμένο ρομποτάκι σε μια όμορφη ταινία της Pixar, που ξέμεινε στη γη, για να μαζέψει το χαμό.

Ό,τι βλέπεις εκεί έξω, είσαι εσύ. Κάτι σαν το λουναπάρκ με τους καθρέφτες παλιά. Αν θυμάσαι, σ’ εκείνους που κουτουλάγαμε μικροί. Οι άλλοι είσαι εσύ. Η αντανάκλασή σου πάνω τους. Γι’ αυτό λένε ότι δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως είμαστε.

Μέσα μας είναι και το καλό και το κακό. Και η ασχήμια και η ομορφιά. Και η αφθονία και η φτώχια. Και η ευγένεια και η αγένεια. Και η λύπη και η χαρά. Και ο Ιωάννης και η Σαλώμη. Και ο Σαμαρείτης και ο Ιούδας. Και η Σταύρωση και η Ανάσταση.

Σπαταλάμε τα χρόνια μας, θυμώνουμε, ζηλεύουμε, κρίνουμε, κουτσομπολεύουμε, αγανακτούμε, με τον άλλο. Για τον μαλάκα μιλάω. Το καθίκι που μας τρελαίνει. Που μας βγάζει μόνιμα από τα ρούχα μας. Που μας γράφει διαρκώς στα αρχίδια του. Που μας προσβάλει. Που ξέρει να πατάει τα κουμπιά μας με μοναδική μαεστρία. Μιλάω για τον Ιούδα που μας πουλάει κάθε μέρα και κάθε νύχτα.

Κι όμως αυτό το κάθαρμα συχνά είμαστε εμείς. Συχνά είμαστε ο χειρότερος Ιούδας που μπορεί να υπάρξει. Κάποιες φορές πουλάμε τον εαυτό μας για το ευτελέστερο τίμημα, ροκανίζουμε τα όνειρά μας πριν καν γεννηθούν, απαξιώνουμε τον εαυτό μας με τρόπο που ο χειρότερος εχθρός μας ουδέποτε θα τολμούσε. Σταυρώνουμε το μέσα μας κάθε μέρα, του απαιτούμε με τον πιο προσβλητικό τρόπο πράγματα που από τους άλλους θα ζητούσαμε με την ύψιστη ευγένεια. Εστιάζουμε σε αυτό που πάει στραβά.

Ήταν προ δεκαετίας σε μια βαριά μου κατάθλιψη. Η Ιωάννα είναι καλή φίλη, πάνω από όλα όμως είναι σοφή. Αφορμή για την κατάθλιψη τότε ήταν τα πρώτα μεγάλα φέσια που είχα αρχίσει να τρώω στην εταιρία μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε:
«Σε αυτό τον κόσμο έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος. Ούτε με τη γυναίκα σου, ούτε με τη μάνα σου, ούτε καν με τα παιδιά σου».

Μόνοι είμαστε τελικά. Μόνοι στον Παράδεισο, μόνοι και στην Κόλαση. Άσε που κι ο Παράδεισος κι η Κόλαση μέσα μας είναι. Ποιος θα υπερισχύσει? Εννοείται αυτός που τρέφουμε περισσότερο όπως έλεγε ο σοφός Γέροντας στα δύο πιτσιρίκια με την παραβολή με τον καλό και τον κακό τον λύκο.

Καλή Ανάσταση σε όλους μας.
Πρώτα μέσα μας.
Κανέναν δεν μπορείς να αναστήσεις φιλαράκι, αν πρώτα δεν αναστήσεις το μέσα σου.

Στ. Ξενάκης