Μεγάλωσα φίλη μου

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μεγάλωσα φίλη μου...

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία...
Συνήθισε η πλάτη μου τις μαχαιριές και μου παίρνει μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι και νά καθαρίσω την πληγή.
Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, το σημάδι θα μείνει... και κάθε που θα σηκώνει αέρα.. θα

με πονά.

Μεγάλωσα φίλη μου...
Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί από την ζωή μου.
Τούς φιλευω τά καλύτερα γλυκά μου... τους δίνω νερό νά ξεδιψάσουν... και μετά ανοίγω την πόρτα για να μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι.
Έμαθα με τα χρόνια πώς ότι και να κάνω ο άπληστος δεν θα αλλάξει.

Μεγάλωσα φίλη μου...
Κι έμαθα πώς οι άνθρωποι δεν συνχωρουν το να μπορείς να τούς βοηθήσεις.
Δεν σου συνχωρουν το να μην τους έχεις ανάγκη... να μην τούς ζητήσεις τίποτα.
Δεν σου συνχωρουν το να στέκεσαι απέναντι τους και να τους κοιτάς στα μάτια.
Δεν σου συνχωρουν το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους
Δεν σου συνχωρουν την γενναιοδωρία...οι τσιγκουνικες ψυχές.

Μεγάλωσα φίλη μου...
Κι έμαθα πως την οικογένεια δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος.
Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει.
Όταν βρεθείς στο πάτωμα.
Είναι εκείνοι που δεν θα σέ βάλουν σέ κανένα κουτάκι και θα σέ αποδέχονται χωρίς όρους και όρια.

Μεγάλωσα φίλη....
Κι έμαθα πώς την ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και την στοιχειώνουν οι απουσίες..

Μεγάλωσα φίλη...
Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδαμε στον ίδιο ρυθμο κι ας είμαστε φαλτσοι.
Με εκείνους που τα χειμωνιάτικα πρωινά τής Κυριακής μας βρίσκουν στην θάλασσα.
Με εκείνους που δεν χρειάζεται να κρύψω τα δάκρυα μου και να βάζω λέξεις στις σιωπές μου για να μην τρομάξουν.
Με εκείνους που είδαν την χειρότερη πλευρά μου και έμειναν... γιατί ήξεραν πως είναι για μία στιγμή.
Με εκείνους που γουστάρει η ψυχή μου και απορρίπτει το μυαλό μου.

Μεγάλωσα φίλη...
Κι αν δεν είναι έρωτας... δεν θέλω να είναι τίποτα...
Κι αν δεν είναι αγάπη... δεν θέλω να είναι τίποτα...
Κι αν δεν είναι πίστη...δευ θέλω να είναι τίποτα.

Μεγάλωσα φίλη....
Μεγάλωσα μέσα από τίς απώλειες...
Μεγάλωσα μέσα από τίς λέξεις που δεν μπορώ πια να αρθρώσω...
Μεγάλωσα μέσα από την φυγή του.
Μεγάλωσα και τώρα πια... έκανα τόν λύκο κολλητό μου κι έστειλα στο καλό τίς
Κοκκινοσκουφίτσες....

Και τώρα στέκω εδώ...
Σημαδεμένη.... αλλά όρθια.
Δεν χαρίζομαι... δεν δίνομαι ..
Μπορείς μόνο να με κερδίσεις...
ή τίποτα...!!!!