.png)
Καθισμένοι στο αγαπημένο μας καφέ απολαμβάναμε τον παγωμένο εσπρέσο μας, χαζεύοντας την κίνηση στον πολύβουο δρόμο και κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων.. (Ειδικά δε υδάτων, διότι απόγευμα Ιουνίου προχωρημένου, έβλεπες τον ανεμιστήρα απέναντι να σου κάνει φου φου, και μια τρελλή διάθεση να τον πάρεις αγκαλιά και να κλεφτείτε, σου ξυπνούσε...)
Οπως πάντα συμβαίνει λοιπόν όταν βρισκόμαστε με τον αγαπημένο μου φίλο Θανάση, πηγαίνοντας από το ένα θέμα στο άλλο, σταθήκαμε στον αιώνιο καημό μου να αποκτήσω ένα μπαξέ. ( Ο Θανάσης είναι φίλος καρδιάς. Από τα 25 χρόνια που γνωριζόμαστε, τα 15 είμαστε αυτό που λένε "κολλητοί" και θαρρώ πια ότι τον ξέρω από πάντα. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους στην ζωή που λες γι αυτούς πως είναι "ο συγγενής που επέλεξες"... )
Κι έτσι η ιδέα στήθηκε στο πι και φι! Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε έναν μπαξέ στο αγρόκτημα του Πανεπιστημίου, στην Γεωργική Σχολή. Μπήκαμε στο διαδίκτυο, γίναμε εξπέρ μέσα σε λίγες ώρες 😊 για τα σχετικά με τις καλλιέργειες ώψιμων λαχανικών -διότι είχαμε φθάσει ήδη αρχές Ιουλίου μέχρι να "κλείσουμε" το μπαξεδάκι. Με το τουπέ του τρανού γαιοκτήμονα στο μάτι, εξοπλισμένοι με τσάπες, φτυάρια, γαλότσες, κοπριές κ φυντανάκια, νάμαστε λοιπόν,στην πρώτη μας ημέρα εργασίας στο κτήμα...
Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο του μπαξέ μας"
Κυριακή 2 Ιουλίου του σωτηρίου έτους 2015.
Πρωί, 7.45' είμασταν εκεί. Είχαμε μαζί μας εργαλεία, χαρτί κουζίνας,ψαλίδι,μέτρο,πανιά,πρόχειρα ρούχα και γαλότσες,γυαλιά, καπέλλα, στικ για τα τσιμπήματα κουνουπιών (αυτό το τελευταίο, ο καλός Θεός μας φώτισε και το πήραμε. Τα κουνούπια της περιοχής είναι τύποι γκουρμέ, κι εμείς που είμασταν καινούργιο είδος στην διατροφική τους αλυσίδα, έπρεπε ως φαίνεται να περάσουμε το τεστ. Μας δοκιμάσανε, μας εγκρίνανε, μας διαφημίσανε σε όλο το αγρόκτημα -προφανώς- κι έτσι, μαζευτήκανε όλα τα τέρατα στο κτηματάκι μας για να πάρουνε μεζέ. Εφυγα από κει σαν να είχα ευλογιά... κι είμουνα και λουσμένη στο αντικουνουπικό...).
Στην μέση μας φορούσαμε "μπανάνα" με τα χρειώδη: κινητό - φωτογραφική μηχανή, ξηρά τροφή,νερό.
Εγώ ξεκίνησα να ξεχορτιαριάζω μπροστά μπροστά (την βιτρίνα του καταστήματος) και κατόπιν πέρασα πίσω, και έστησα το κιόσκι του χώρου. Ομπρέλλα, καρεκλίτσα, μπαουλάκι με τα εργαλεία..
Διαπιστώσαμε μετά χαράς ότι έχει πολλά λάστιχα από τον προηγούμενο "ιδιοκτήτη". Προγραμματίσαμε να έρθουμε μεθαύριο για να εγκαταστήσει ο Θανάσης το σύστημα και να είναι έτοιμο το χωραφάκι για την σπορά, αφού έχουμε κάνει ήδη πατόφτυαρο το μισό χωραφάκι ( Ναί! Εκανα κι εγώ απ' αυτό! Το πατόφτυαρο! Τι να πω... Αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να μείνω εκεί δα, διπλωμένη στα δύο σαν γιαγιά μπροστά στο εικονοστάσι, με την τσάπα στο χέρι, και να περιμένω το 166 να έρθει να με σηκώσει, το τόλμησα. Και ω του θαύματος!! Τα πήγα μια χαρά! Και μια περηφάνεια, ένα καμάρι μη σου πω με πλημμύρισε, όταν μετά από ένα 30λεπτο σκάψιμο, σήκωσα το κεφάλι στον ουρανό και σκέφτηκα περήφανη: ναι, ω!ναι! μπορώ να έχω μποστάνι! μου αρέσει να σκάβω (γιούπιιι!!)
Σήμερα επίσης, κάναμε τις πρώτες γνωριμίες με τους γείτονες. Τον εξής έναν: τον κο Γιώργο. Εχει ένα μποστάνι, που στα μάτια μας φαντάζει υπερπαραγωγή, αφού -κατακαλόκαιρο ήδη- είναι φορτωμένο με του κόσμου τα καλά! Εχει μάλιστα και ηλιοπροστασία σε όλη την επιφάνεια, πράγμα που θα κάνουμε και εμείς αφού μάλιστα είναι έτοιμη η υποδομή σε ξύλα..
10.30 φύγαμε. Εντυπώσεις: Καλύτερα από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ! Είναι απίστευτη η χαρά να δουλεύεις στην γη. Ξεχνάς κάθε έννοια, και παρόλη την σωματική κούραση η ευεξία που νοιώθεις είναι μια αίσθηση αναπάντεχη και μοναδική.
Ασε που με αγωνία περιμένουμε πια την στιγμή που θα μαζέψουμε τα πρώτα μας ζαρζαβατικά. Πραγματικά, και μόνο γι αυτήν την χαρά να μαγειρεύω απ' το μποστάνι μας, θα μπορούσα να δουλεύω πολύ πολύ παραπάνω γι αυτό...
Αν ήταν και λίγο πιο κοντά...πχ. έξω απ' το σπίτι μου,ας πούμε...
Ελιάνα με 💗
