Γιατί το δέσιμο του σκύλου δεν είναι η λύση στα προβλήματα

Βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρο άρθρο, γραμμένο από έναν γνωστό εκπαιδευτή σκύλων. 

Για μένα, δεν τίθεται θέμα επιλογής. Τα ζώα που φιλοξενούμε, είναι πλάσματα ισότιμα με μας και είναι απαράδεκτο να  τα φερόμαστε διαφορετικά, εφ' όσον μάλιστα είναι επιλογή μας να τα πάρουμε κοντά μας.

Ομως δυστυχώς, όποιος  βάζει στην ζωή του ένα σκύλο, δεν αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες. Θεωρεί ότι το να ταϊζει και να ποτίζει το ζωντανό, είναι αρκετό. Με διάφορες δικαιολογίες δε, δένει το σκυλί και το κρατάει δεμένο  για τις περισσότερες, ίσως και όλες τις ώρες της μέρας.

Εχετε την εικόνα. Το ζώο δεμένο στην αυλή ή στο μπαλκόνι του σπιτιού όπου πιθανότατα ζει έτσι  χρόνια..  Ενα σκοινί 2-3 μέτρα, πιασμένο ίσως σ' ένα σπιτάκι ( όταν ο δυστυχής είναι τυχερός κι έχει  και κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι του..) κι ένα μπωλ νερό.

Το να συζητήσεις με την αφέντρα ή τον αφέντη που αποφάσισε για την ζωή του με συνοπτικές διαδικασίες, είναι το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Ο Ιονέσκο στα καλύτερά του. Συζήτηση απλά α-νόητη.

Δεν θα επεκταθώ. Θα σας αφήσω να ενημερωθείτε σχετικά, μήπως και σωθούν ψυχούλες...

Παναγιώτης Σκέρλος - Το δέσιμο των σκύλων

Οι εικόνες αλυσοδεμένων σκύλων σε μπαλκόνια, ταράτσες, αυλές, πυλωτές, οικόπεδα, ακόμα και μέσα σε σπίτια, είναι κάτι που δυστυχώς συναντάμε συχνά. Το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στην άγνοια ή αδυναμία των ιδιοκτητών να διαχειριστούν την καθημερινότητα με τον σκύλο τους και στις λανθασμένες συμβουλές που παίρνουν από διάφορα μέσα ή ανθρώπους, για τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

Εκτός του ότι το μόνιμο δέσιμο του σκύλου θεωρείται κακοποίηση βάσει νόμου, θα πρέπει να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις του, τόσο στην ψυχολογία του σκύλου όσο και στην σχέση του με εμάς.

Ένας σκύλος που είναι δεμένος, δεν έχει έναν αντιληπτά οριοθετημένο χώρο που μπορεί να δραστηριοποιηθεί. Έτσι στην προσπάθεια του να έρθει σε επαφή ή να απωθήσει τις διάφορες ενοχλήσεις του περιβάλλοντος του (ανθρώπους, ζώα, αυτοκίνητα κτλ), το μέσο που τον περιορίζει (αλυσίδα, σκοινί κτλ) τεντώνεται, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται ή να πνίγεται από τις πιέσεις που δέχεται στην τραχεία, και ταυτόχρονα να στρεσάρεται.

Επίσης ένας σκύλος που ζει απομονωμένος, από την καθημερινότητα μας  δεν μπορεί να μάθει ποιοι είναι οι κανόνες, ποιες οι επιθυμητές και ποιες οι ανεπιθύμητες σε εμάς συμπεριφορές. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος όπου τα προβλήματα όχι μόνο δεν λύνονται, αλλά είτε γίνονται εντονότερα είτε δημιουργούν νέα. Αν δεν είχε ασχοληθεί κάποιος για να μας μάθει αυτά που γνωρίζουμε, δεν θα ξέραμε τίποτα από αυτά. Όταν λοιπόν ο σκύλος φεύγει από την φυσική του αγέλη και μπαίνει σε μια ανθρώπινη, τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται κατανοητό ή δεδομένο χωρίς πρώτα να του το έχουμε μάθει.

Συμπερασματικά είναι καλύτερο να προλαμβάνουμε ή να λύνουμε τα προβλήματα παρά να ζούμε με αυτά. Γι΄αυτόν τον λόγο η συμβίωση με τον σκύλο μας συνοδευόμενη από την ‘εκπαίδευση’ του στις (δίκαιες) απαιτήσεις μας είναι ο συνδυασμός και ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει σε μια ποιοτική συνύπαρξη και στο ‘δέσιμο’ του σκύλου με εμάς.

Παναγιώτης Σκέρλος

 πηγή:http://www.k9doorways.gr/giati-to-desimo-tou-skilou-den-ine-i-lisi-sta-provlimata/