Πρώτη μέρα στο σχολείο

Κάτω από το σπίτι μου, πέρασαν "πρωτάκια", πιτσιρίκια που γεμάτα αγωνία ξεκινάνε την πρώτη τους μέρα για το σχολείο...

Συγκίνηση.... γιατί ακριβώς 14 χρόνια πριν, είμουν μια μανούλα κι εγώ, που πήγαινε το παιδί της στο σχολείο, την πρώτη του φορά...

Τα μοναδικά εκείνα συναισθήματα  κλειδώθηκαν στην καρδιά μου για πάντα.. Και τώρα που ήδη το παιδί μου  είναι τριτοετής φοιτητής και  έχει ξεκινήσει το μεγάλο και υπέροχο ταξίδι του στη ενήλικη ζωή, τα ανακαλώ μαζί με όλη την αγάπη που βιώσαμε μεταξύ μας και νοιώθω γεμάτη και απόλυτα καλυμμένη από αυτά..

 Τα χαδάκια, τις αγκαλιές, τα φιλάκια, τα "σ' αγαπώ".... Τα παιχνίδια μας, τις εκδρομές μας, τα
ταξίδια μας κι όλα όσα γνωρίζαμε μαζί σ' αυτά.. Τις διακοπές μας και το πρώτο μας camping μαζί, τις ταινίες που απολαμβάναμε οι δυό μας τρώγοντας κουβάδες ποπ κορν -είχα μάθει απ' έξω όλο τον
Disney, αγαπημένο"Ο βασιλιάς των λιονταριών"...
Μα και οι διαφωνίες μας, οι θυμοί μας, οι καυγάδες μας. Και μετά οι συζητήσεις για το γιατί και το πως..
Τα αδιαπραγμάτευτα μεσημέρια μας που τρώγαμε πάντα μαζί, 18 συναπτά χρόνια, και είτε κουβεντιάζαμε, είτε γελούσαμε, είτε σιωπούσαμε, ήταν η ώρα ιερά δική μας..
Ωρες ατέλειωτες στα τραινάκια του, παιχνίδια και μουσικά όργανα παντού, εικόνα καρτουνίστικη το σπίτι τριγύρω βομβαρδισμένο, γιατί του άρεσε να στήνει τσαντήρια με τα ριχτάρια, τα σεντόνια και τα μαξιλάρια...
Τα καλοκαιρινά βράδυα στην Επανομή στης γιαγιάς, το πρώτο του χτυποκάρδι για το μελαχροινό κορίτσι, τα χιλιόμετρα που έγραφε στ' αυτοκινητάκια στο Μοσχάτο με την νονά και τον νονό, τα ατέλειωτα παιχνίδια όλο το χειμώνα στην ευλογημένη γειτονιά μας, που ήτανε γεμάτη παιδιά. .
Το δεντρόσπιτο που έφτιαξε στην αυλή της Δημητρούλας, τα πάρτυ τους, τα θεατρικά που στήνανε στις πυλωτές, κι εκείνος με μια κάμερα στο χέρι με απόλυτη σοβαρότητα γύριζε ταινία...

Ο Μπάμπης μου...ο γιόκας μου... Που μου έμαθε τόσα πολλά, που μου έμαθε πάνω απ' όλα το αληθινό νόημα της αγάπης που είναι ανιδιοτελής και δεν ζητά απολύτως τίποτε για τον εαυτό της...

Κι ισως γι αυτό και δεν θυμάμαι τίποτε από τις όποιες δύσκολες στιγμές έζησα σαν μάνα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια... Εχουν σβηστεί τα πάντα, μόνο χαρές, μόνο ευτυχισμένες στιγμές και μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου χαρίστηκε...

 Δεν μου έφτασαν τα 18 χρόνια μαζί του, του είπα όταν ετοιμάστηκε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μόνος, αλλά είχε δίκιο οταν μέσα στην αγκαλιά του μου είπε: " Θαρρώ μάνα, πως όσα και να ζούσαμε μαζί, δεν θα σου φτάνανε..."

Γνώριζα αλλά τώρα πια κατανοώ απόλυτα, τους στίχους του ποιητή:

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή
Ερχονται στη ζωή με την βοήθειά σας, αλλά όχι από εσάς
Και μ' όλο που είναι μαζί σας
δεν ανήκουν σε σας" (Χαλίλ Γκιμπράν)  

Σ' αγαπάω γιέ μου. Είσαι και θα είσαι ο ήρωάς μου, για πάντα💙

 Ελιάνα, με 💓