Στέφανος Ξενάκης: «Η ζωή δεν σου χρωστάει. Μόνο εσύ σου χρωστάς.»

Συνέντευξη στον Γιάννη Φαρσάρη //

Ο Στέφανος είναι ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος, κι αυτό το καταλαβαίνεις αμέσως από το κρυστάλλινο βλέμμα του. Έτυχε να γνωριστούμε πριν πολλά – πολλά χρόνια στον κόσμο της αγοράς και διαπιστώνω τώρα που τον ξανασυνάντησα πως από τότε είχε μέσα του τον σπόρο της αυτογνωσίας.

Ο Στέφανος είναι ένας άνθρωπος με duente. Κι αυτό εγκιβωτίζεται στις λέξεις του, είτε σου μιλάει,

είτε γράφει στο facebook. Τον παρακολούθησα σε μια ομιλία του να ξεδιπλώνει την αλήθεια του χωρίς ίχνος διδακτισμού, έπαρσης και παντογνωσίας. Το βιβλίο του «Το δώρο» αγαπήθηκε αμέσως και συνεχίζει ακάθεκτο να σκαρφαλώνει στις πωλήσεις. Τα λόγια του είναι κρυστάλλινα, ακριβώς σαν το βλέμμα του. Είπαμε, ο Στέφανος είναι ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος.

Στέφανε, ποια είναι η πιο έντονα ευχάριστη παιδική σου μνήμη;

Η πιο έντονα ευχάριστη παιδική μου ανάμνηση είναι ανάμνηση διαρκείας. Είναι που μεγάλωσα στα καράβια μαζί με τον πατέρα μου που ήταν καπετάνιος και τη μητέρα μου. Από 2 έως 7 ετών μεγάλωσα στο πλοίο και τα πληρώματα με είχαν όλα σαν δικό τους παιδί. (στις δύο πρώτες τάξεις η μάνα μου ήταν η δασκάλα μου και τα μαθήματα τα λάμβανε δια αλληλογραφίας στα λιμάνια) Συναρπαστικές εμπειρίες, νέοι τόποι. Καμιά φορά η μάνα μου λέει ότι ήταν επικίνδυνο και ίσως δεν θα έπρεπε να το είχαν κάνει. Εγώ της λέω ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ. Δώρο τεράστιο που δεν στερήθηκα τον πατέρα μου όλα αυτά τα χρόνια όπως τα περισσότερα παιδιά που ταξιδεύουν οι πατεράδες τους.

Μίλησέ μας, αν θέλεις, για την πιο σημαδιακή στιγμή της ζωής σου.

Νομίζω η πιο σημαδιακή στιγμή της ζωής μου ήταν πέρυσι που έχασα τον πατέρα μου. Αδύνατον να διανοηθείς τον κόσμο σου χωρίς αυτόν που μέχρι τώρα ήταν ο κόσμος σου όπως λέει και μια φίλη. Εκεί που λες ότι το’ χεις με τη ζωή, σου δίνει μια και στανιάρεις, για να συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ δεν το’ χεις με τη ζωή. Ποτέ.

Ποιο είναι το βιβλίο εκείνο που σου άλλαξε τη ζωή;

«Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του», του Ρόμπιν Σάρμα. Ο Σάρμα είναι αυτός που κυριολεκτικά μου άλλαξε τη ζωή. Έγινε ο Μέντοράς μου. Διάβασα όλα τα βιβλία του, παρακολούθησα όλα τα βίντεό του. Διάβασα ακόμα κι όλα τα βιβλία που έχει συστήσει. Με έμαθε να ξυπνάω στις 5 το πρωί. Με έμαθε να τιμώ και να προσέχω τον εαυτό μου όσο πιο πολύ μπορώ. Με έμαθε να στοχεύω ψηλά. Με έμαθε να αγαπάω χωρίς όρια. Με έμαθε να έχω πάντα ένα βιβλίο πλάι μου.

Ποια πιστεύεις είναι τα συστατικά που κάνουν ένα βιβλίο μεγάλο;

Την ανάγκη να μοιραστεί. Το οξύμωρο είναι ότι το βιβλίο το γράφεις για σένα. Για να καλύψεις μια βαθιά εσωτερική σου ανάγκη. Όπως κι όταν γεννάς το παιδί σου. Όμως όταν το γράψεις, ή το γεννήσεις, διαδέχεται η ανάγκη να μοιραστείς. Γνώση, αγάπη, βιώματα, ιστορίες. Για μένα το βιβλίο πρέπει να μιλάει στην καρδιά αυτού που το διαβάζει, άρα πρέπει να έχει βγει κατευθείαν από τη δική σου καρδιά. Με φυσική γέννα, όχι με καισαρική. Μέσα από τον κεντρικό. Όχι με παράκαμψη.

Ποιο βιβλίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο σου;

Αγόρασα το «Ιγκικάι», ένα γιαπωνέζικο βιβλίο με τα μυστικά του σοφού Γιαπωνέζικου τρόπου ζωής. Πιο συχνά όμως πια ακούω audiobooks, ηχογραφημένα βιβλία, ή ομιλίες στο youtube κάποιων κορυφαίων ομιλητών/συγγραφέων.

Το πρώτο σου βιβλίο «Το δώρο» κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις Εκδόσεις Key Books και γνωρίζει ευρεία αποδοχή. Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσεις να το γράφεις; Μύησέ μας σ’ αυτό, στις π(λ)ηγές έμπνευσής του.

Το να γράφω ιστορίες το ξεκίνησα πριν από δύο χρόνια μέσα από το facebook και το Κ της Καθημερινής με σκοπό να μοιράζομαι πολύ σημαντικά μαθήματα και μηνύματα ζωής που βρίσκονται σε μικρά φαινομενικά ασήμαντα καθημερινά συμβάντα. Μικρές ιστορίες. Αυτές που συχνά προσπερνάμε, αλλά έχουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής. Σήμερα, τελευταία μέρα μας στα Χανιά πήγαμε κάπου που μας είχαν συστήσει για γαμοπίλαφο. Όμορφο μαγαζί, κρητική κουζίνα και περιποίηση και μια πανέμορφη βεράντα. Δίπλα μας έκατσε μια οικογένεια με τρία παιδιά. Τα παιδιά μεταξύ 7 και 10.Τα παιδιά ζήτησαν την άδεια της μαμάς για να βγουν έξω. Η μαμά τους είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί: «Δεν αφήνουνε». Και αφήνανε και ασφαλέστατα ήταν. Έγκλημα αφενός να λες ψέματα στα παιδιά. Ακόμα μεγαλύτερο όμως να ορίζεις τη ζωή τους αντί να τα αφήσεις να ορίσουν τη δική τους ζωή. ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝΕ λοιπόν είναι ο τίτλος της σημερινής μου ιστορίας.

Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα ποίημα, μια ταινία, μια ζωγραφιά κι ένα τραγούδι;

Αγαπημένο ποίημα το IF του KIPLING. Σε λίγες γραμμές κρύβει το νόημα όλης της ζωής. Αγαπημένη ταινία ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ. Άδραξε τη μέρα. Μουσική δεν πολυακούω, αλλά σήμερα άκουσα μετά από καιρό το τραγούδι του Αντώνη Βαρδή «Θα’ θελα να ήσουνα εδώ» και συγκινήθηκα. Αγαπημένο πίνακα δεν έχω, αλλά έχω αγαπημένο ζωγράφο. Τον Νίκο τον Εγγονόπουλο. Μου αρέσει πολύ η τεχνοτροπία του.

Ποια είναι πιο αγαπημένη σου γωνιά στην Αθήνα;

Η Βουλιαγμένη που ζω. Η προβλήτα που κολυμπάω κάθε πρωί εδώ και 10 χρόνια. Μετά από το πρωινό μου τρέξιμο, ρίχνω τη βουτιά μου χειμώνα καλοκαίρι. Εδώ τα έχω περάσει όλα. Χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, ελπίδα, πόνο, ευτυχία. Εδώ θα ήθελα να αφήσουν την τέφρα μου.

Σε ποια ιστορική εποχή θα ήθελες να ζεις;

Στην Αρχαία Ελλάδα στην ακμή της. Όλα αυτά που μαθαίνουμε σήμερα θεμελιώθηκαν στη χώρα μας προ 2500 χρόνια. Όλα τα είπαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Για τη δύναμη της άσκησης, για την ακατάπαυστη εξέλιξη του ανθρώπου, για τη μεταθανάτια ζωή.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νεαρό που ξενυχτάει απογοητευμένος, βλέποντας τα όνειρά του να μην πραγματοποιούνται;

Να μην περιμένει από κανέναν να πραγματοποιήσει τα όνειρά του παρά μόνο από τον εαυτό του. Η ζωή δεν σου χρωστάει. Μόνο εσύ σου χρωστάς. Να συνεχίσεις να μαθαίνεις μέχρι να δεις τα ραδίκια ανάσκελα, έλεγε πάντα ο Δάσκαλός μου. Να αγαπάει άνευ ορίων με πρώτο φυσικά τον εαυτό του. Να καταλάβει ότι έχει το 100% της ευθύνης της δικής του ζωής. Μόνο όταν κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του είναι που πραγματικά ενηλικιώνεται. Όχι στα δεκαοχτώ.

Πιστεύεις πως το ίντερνετ θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο που συμβαίνουν τα πράγματα;

Τον έχει ήδη αλλάξει δραματικά. Το ίντερνετ είναι άλλο ένα εργαλείο ζωής. Όπως και το μαχαίρι. Το μαχαίρι μπορεί να σκοτώσει αλλά μπορεί να και σώσει ζωές στα χέρια ενός καλού χειρούργου. Τη δύναμη που περικλείει ένα smartphone σε wifi περιβάλλον, δεν την είχαν πιθανόν όλοι οι Πλανητάρχες τα τελευταία 100 χρόνια. Μέσα από το youtube μπορείς να εκπαιδεύεσαι ακούγοντας τους καλύτερους ομιλητές, μέσα από τα podcast να πάρεις πτυχία, μέσα από το messenger να επικοινωνήσεις μέχρι την άκρη του κόσμου, μέσα από το ίντερνετ να κατακτήσεις την παγκόσμια αγορά μέσα από μια καλή ιδέα. Από την άλλη με ανεξέλεγκτη χρήση μπορείς να παρκάρεις τη ζωή σου και να πάθεις κατάθλιψη. Εσύ επιλέγεις. Πάντα εσύ επιλέγεις.

Συμπλήρωσε τη φράση: «Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που…»

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους. Σε αυτούς που εξελίσσονται. Σε αυτούς που μοιράζονται. Σε αυτούς που δεν βρίσκουν δικαιολογίες. Σε αυτούς που τολμάνε. Η ζωή δεν δίνει είναι σε εαυτούς που χρειάζονται. Η ζωή δίνει σε αυτούς που αξίζουν. Αυτό είναι να μάθουμε στα παιδιά μας. Όχι να χρειάζονται, αλλά να αξίζουν.

 πηγή:https://www.fractalart.gr/

Ο Στέφανος Ξενάκης είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Εργάστηκε με επιτυχία ως στέλεχος και επιχειρηματίας στο χώρο της Διαφήμισης από το 1993 έως το 2015. Εδώ και καιρό ασχολείται με το πάθος του, την αυτοβελτίωση και την προσωπική εξέλιξη, τις οποίες υπηρετεί με τα κείμενα και τις ομιλίες του. Αυτή την εποχή εργάζεται εντατικά για το όνειρό του, το μάθημα «ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ», ένα μάθημα αξιών κι αυτογνωσίας, το οποίο φιλοδοξεί να μπει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας από την πρώτη κιόλας Δημοτικού.
Το πρώτο του βιβλίο ΤΟ ΔΩΡΟ κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2018.