Καθώς το καλοκαίρι αχνοφαίνεται, οι μνήμες ζωντανεύουν ξανά...

Και τι μπορεί άραγε να εμποδίσει το γαλάζιο που 'ναι κλειδωμένο στην ψυχή να φτερουγίσει στα μάτια  μας μπροστά;

Να τρέξει έξω, να παίξει μαζί μας, να μας φέρει πίσω μυρουδιές και αγγίγματα και γεύσεις ολοζώντανα, δεμένα με τους ήχους των κυμμάτων στ' ακρογιάλι...

Ποιός εγκλεισμός, ποιά "μη" ..

..θα μ' εμποδίσουν να γευτώ την βανίλια μέσα στο παγωμένο νεράκι, 

της οικοδέσποινας κέρασμα μετά τον μεσημεριάτικο ύπνο....

Σ' αυτό το μπαλκονάκι, απ' όπου χαιρετάς μ'αγκαλιά τον φίλο που περνά..

Κανένας δεν μπορεί να μου τα πάρει.

Μ' αυτά έζησα, αυτά έζησα,

είναι ένα με μένα...

Και τα ξαναζώ όποτε θέλω 

ακόμη κι αν δεν είμαι εκεί 

Ελιάνα με 💓