Ενα podcast με αφορμή -και αιτία- τον covid 19

 

Eπέλεξα για την πρώτη μου εκπομπή, το πρώτο μου pod cast, σκέψεις που έκανα ορμώμενη από μηνύματα που μου στέλνετε στο μέσετζερ.

Ολα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες έχουν προκαλέσει σε όλον τον κόσμο μια θλίψη, παρόμοια της οποίας δεν έχουμε νοιώσει ποτέ ξανά. Είναι πολύ μακριά από συναισθήματα που νοιώθουμε όταν χάνουμε, ας πούμε, την δουλειά μας. Είναι πολύ μακριά από ότι θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Εχουμε χάσει τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, από έναν αόρατο εχθρό και η λύπη είναι ένα αναπόφευκτο συναίσθημα.

Πριν από χρόνια, όταν αρρώστησε βαριά ο πατέρας μου καθόμασταν με μια φίλη μου σε ένα παραλιακό καφέ. Ηταν μια από εκείνες τις πεντακάθαρες ηλιόλουστες μέρες και χαζεύαμε απέναντι τον Ολυμπο, ένα κάδρο με φόντο τον καταγάλανο ουρανό. Το μυαλό μου για λίγο ξέφευγε, μετά ξαναγυρνούσε στα δικά μου και άφηνα την θλίψη και το παράπονο να με πλυμμυρίσουν και πάλι. Και κάποια στιγμή η φίλη μου , που ώρα τώρα με άκουγε υπομονετικά, γύρισε και μου είπε: “Ξέρεις, υπάρχουν προβλήματα χειρότερα από τα δικά σου..Ο μπαμπάς σου τουλάχιστον, είναι ακόμη εδώ”

Εκπληκτη και πληγωμένη από την αδιαφορία της για τα συναισθήματά μου, συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή ότι αυτό που θέλουμε τελικά όλοι στην ζωή μας είναι η κανονικότητα. Να είναι όλα στρωμένα, συνηθισμένα, απλά. Και στις περιπτώσεις που αυτό σαν σενάριο καταρρέει και τα πράγματα ανατρέπονται, όλοι συμβουλεύουν να κάνουμε υπομονή. Να σκεφτόμαστε θετικά, να βλέπουμε το καλό.

Το συμπέρασμα;; Τελικά, λίγοι θέλουν να ακούσουν πραγματικά την θλίψη μας.

Αυτή η διαπίστωση που έκανα τότε, και που εδραιώθηκε με το πέρασμα των χρόνων καθώς το έβλεπα να συμβαίνει παντού γύρω μου, με έσπρωξε σήμερα να μιλήσω γι αυτό το θέμα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή. Η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γι αυτό.

Στα σόσιαλ κυκλοφορούν διάφορα ενθαρρυντικά μηνύματα σε μια προσπάθεια να μας απαλλάξουν έστω για λίγο από την αγωνία που μας μεταδίδουν οι εικόνες και τα νέα που έρχονται από όλο τον κόσμο μέσα στο σπίτι μας.

Ξέρουμε ότι οι περισσότερες περιπτώσεις COVID 19 είναι ήπιες. Ακόμη και εάν κάποιος νοσηλευτεί και χρειαστεί υποστήριξη με αναπνευστήρα δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει. Ομως ξέρουμε επίσης ότι για κάποιους, δεν είναι έτσι. Κάποιος που αγαπούσε, πέθανε. Και αυτό είναι απόλυτα θλιβερό. Και ίσως δεν συμβαίνει σε μας, αλλά συμβαίνει σε συνανθρώπους μας. Που κάπου αλλού είναι πάρα πολλοί. Ολο αυτό, προκαλεί αγωνία και για το δικό μας μέλλον, και αναπόφευκτα, θλίψη. Και πρέπει να την αναγνωρίσουμε.

Είναι μία περίοδος μελαγχολίας. Οπως και με την ασθένεια του πατέρα μου, έτσι και τώρα. Δεν υπάρχει εμβόλιο ή θεραπεία. Δεν υπάρχει τίποτα. Νοιώθουμε εκτεθιμένοι, μόνοι και αβοήθητοι. Η ζωή μας έχει αλλάξει και ότι ήταν κανονικό μέχρι χθες, σήμερα δεν είναι. Και επίσης, ζούμε στην απομόνωση, αρκετοί, τελείως μόνοι. Ισως έχουμε το διαδίκτυο, αλλά δεν έχουμε την επαφή την φυσική, την αγκαλιά, τον ήχο της φωνής πλάι μας, την χαρά να μοιραστούμε στιγμές με άλλους ανθρώπους, μας λείπει το “μαζί”. Το φυσικό “μαζί”.

Η θλίψη για κάθε έναν είναι μια προσωπική υπόθεση. Τα 18 χρονα παιδιά νοιώθουν έτσι γιατί στο λύκειο φέτος, ίσως και να μην υπάρξει τελετή αποφοίτησης. Και είναι στ' αλήθεια κάτι θλιβερό. Τα μικρότερα παιδιά του Δημοτικού στεναχωριούνται γιατί χάσανε ξαφνικά τα παιχνίδια, τα γέλια και τις χαρές στα διαλλείματα, τους φίλους, τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Και βέβαια είναι μεγάλη η στεναχώρια γι αυτά, τους προκαλεί λύπη, κλάμμα, άγχος.

Αυτό που θυμάμαι έντονα τον καιρό που ο πατέρας μου ήτανε άρρωστος, είναι τα συναισθήματα που με πλυμμύριζαν όταν σκεφτόμουν ότι θα φύγει. Ενοιωθα σαν να έχει ήδη φύγει. Αυτό μου δημιουργούσε έναν πανικό, έβλεπα μπροστά μου ένα μέλλον σκοτεινό, ενα αβέβαιο μέλλον. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Είναι συναισθήματα που δημιουργεί όλη αυτή η κατάσταση της πανδημίας. Δεν γνωρίζουμε τίποτε, πότε και πως θα τελειώσει. Ανησυχούμε για την υγεία των ανθρώπων μας που είναι σε μεγάλη ηλικία, για τις δουλειές που χάνονται και το οικονομικό αντίκτυπο, για τα παιδιά μας και την εκπαίδευσή τους που μένει πίσω. Εχουμε χάσει την ροή της ζωής μας, το κανονικό, το συνηθισμένο, την ασφάλειά μας.

Παντού διαβάζουμε -και από ειδικούς- σχεδόν τα ίδια. “Σκέψου θετικά”. “Μην αφήνεις να σε πάρει από κάτω”. Ναι, όμως η ζωή μας όπως την ξέραμε έχει χαθεί. Και υπάρχει κίνδυνος οι άνθρωποι που βιώνουν με θλίψη αυτήν την απώλεια να νοιώσουν ενοχή επειδή αισθάνονται αρνητικά.

Είναι σημαντικό όμως, εφόσον το νοιώθουμε να το επιτρέψουμε στον εαυτό μας .Την θλίψη για την απώλεια της ζωής μας όπως την ξέραμε. Δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή. Πρέπει να το βιώσουμε για να μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε και να ενταχθούμε σε μια νέα πραγματικότητα όταν όλο αυτό τελειώσει. Αλλωστε, με την θλίψη, τιμούμε το χθες που έχει περάσει, οπως το γνωρίζαμε έως τώρα.

Θεωρώ λοιπόν σκεπτόμενη όλα αυτά ότι ζούμε μέσα σε μία κατάσταση όπου το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι και ότι πιο σημαντικό. Συμπόνοια. Να αναγνωρίσουμε την θλίψη των ανθρώπων. Γιατί υπάρχει, και ο καθένας την αντιλαμβάνεται εντελώς προσωπικά. Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αλλος μπορει να την ξεπερασει αλλος οχι.

Μέσα σε όλο αυτό, η ενσυναίσθηση και η συμπόνοια απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε καθώς η κατάρρευση ανθρώπων συμβαίνει “δίπλα μας”. Και είναι απαραίτητη η κατανόηση σε αυτό, η αγάπη και η προσφορά για παρηγοριά σε όποιον μας χρειάζεται για να μοιραστεί την θλίψη του. Εστω μέσα από μια τηλεφωνική επικοινωνία, έστω μέσα από το μέσετζερ και το skype.

Ενσυναίσθηση και συμπόνοια. Θαρρώ, το μεγαλύτερο μάθημα που θα μας αφήσει όλο αυτό.

Και ευχαριστώ όλες όσες που μοιράζεστε τους προβληματισμούς σας μαζί μου. Να είστε καλά και καλή αντάμωση να έχουμε!

Ελιάνα με