U2: Η συναυλία που «βούλιαξε» τη Θεσσαλονίκη το 1997

Η συναυλία στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβριο του 1997 ήταν τότε ό,τι  μουσικά πιο σημαντικό  συνέβη στη χώρα μας, μετά τους Pink Floyd στο ΟΑΚΑ to 1989. Τώρα που το γράφω όμως συνειδητοποιώ πως ούτως ή άλλως έκτοτε, τίποτε άλλο τόσο σημαντικό  δεν συνέβη, άρα, ήτανε η μεγαλύτερη στιγμή της πόλης μας ever.

Μόλις χθες...

Μια αναδρομή,σε μια στιγμή (γιατί τόσο κρατάνε τα ωραία...) που δεν θα ξεχάσω ποτέ...

Που λες, φαντάροι εμείς τα κοριτσάκια, δεν έχουμε πάει... Ομως μπόρεσα εκείνο τον καιρό να καταλάβω την σημασία της φράσης: μετράω μέρες .Ετσι περίμενα κι εγώ,  όπως και όλοι οι άλλοι τυχεροί που προλάβαμε και αγόρασαμε το μαγικό χαρτάκι, που θα μας έβαζε μέσα στο λιμάνι για την μοναδική συναυλία του αγαπημένου Bono και της θρυλικής μπάντας  του, των U2.   

Ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης εκείνη τη χρονιά, η Θεσσαλονίκη μας έτσι κι αλλιώς ζούσε μεγάλες στιγμές. Γεμάτη από Πολιτισμό και νιάτα. Για την συγκεκριμένη  μερα, είχαν στηθεί  υπαίθριες συναυλίες, γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία σε γειτονιές, και βέβαια μία τεράστια γιγαντοοθόνη επάνω στην σκηνή.

Οι U 2 δεν δώσανε τίποτε λιγότερο από ότι στις άλλες πόλεις από τις οποίες είχανε περάσει μέχρι τότε, σε ένα tour  που ξεκίνησε με Λάς Βέγκας και Σιάτλ και έφθασε μέχρι Τελ Αβίβ. Πήρανε περίπου 700 εκατομύρια δραχμές τότε από τους διοργανωτές της εδώ συναυλίας οπότε δεν υπήρξε καμία εκπτωση σε αυτά που παρουσίασαν  και σε εμάς.

Κάπου βρήκα αυτό το δελτίο τύπου που είχε κυκλοφορήσει τότε:

«Για την πραγματοποίηση της τρίωρης υπερπαραγωγής θα εργαστούν 237 τεχνικοί του συγκροτήματος και 200 Έλληνες. Προϋποθέτει την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στον ήχο, το φως, τις οθόνες και τα ειδικά εφέ, ενώ για τη μεταφορά του εξοπλισμού, βάρους 1.200 τόνων, θα έρθουν από το εξωτερικό συνολικά 72 νταλίκες. Το στήσιμο του σόου, που θα γίνει σε ανοιχτό χώρο στη δεύτερη προβλήτα του ΟΛΘ, απαιτεί εργασία 36 ωρών και περιλαμβάνει ενδεικτικά τη μεγαλύτερη οθόνη βίντεο που έχει κατασκευαστεί μέχρι σήμερα, επιφάνειας 700 τετραγωνικών μέτρων και βάρους 65 τόνων, η οποία αποτελείται από 100 κομμάτια. Σκηνή φτιαγμένη από πλεξιγκλάς, που ξεπερνά τα 20 μέτρα ύψος. Πάνω της κυριαρχεί χρυσή αψίδα ύψους 100 μέτρων σε έντονο πορτοκαλί χρώμα, ένα λεμόνι-καθρέφτης ύψους 35 μέτρων και μία γυαλιστερή ελιά ύψους 12 μέτρων, περασμένη σε τεράστια οδοντογλυφίδα. Ηχητικό σύστημα σκηνής βάρους 300 τόνων, 76 ηχεία, 120 κανάλια ήχου και 6 κονσόλες. 5.000 μέτρα φωτεινού σχοινιού, 100 προβολείς, 30 προβολείς σταδίου, 24 χειροκίνητα σποτ, 6 μηχανές φωτισμού, 8 ψηφιακά κανάλια βιντεοεφέ, χρωματιστές σφαίρες, χιλιάδες λαμπτήρες και καλώδια μήκους 36 χιλιομέτρων».

Εκείνες τις μέρες έκαναν απεργία οι τελωνιακοί. Ευτυχώς με ειδική άδεια, μπόρεσαν και ήρθαν οι 72 νταλίκες που μετέφεραν τον τεράστιο εξοπλισμό της συναυλίας. Ομως, χιλιάδες άτυχοι Βαλκάνιοι που είχαν προμηθευτεί εισητήρια δεν μπόρεσαν να μπουν στην χώρα. 

Εάν ερχόντουσταν και αυτοί βέβαια,  δεν μπορώ να φανταστώ το τι θα γινόταν.Δωμάτιο σε ξενοδοχείο δεν εύρισκες ούτε σε Περαία, Μπαξέ, Αγ. Τριάδα.  Γύρω γύρω στις πολυκατοικίες ήταν στιβαγμένος κόσμος παντού, σε ταράτσες και  μπαλκόνια γινόταν χαμός.  Ο κόσμος που ήταν μέσα στο λιμάνι, υπολογίστηκε σε 48.000 άτομα κι ας μην ήταν το εισητήριο, για τότε,  και τόσο φθηνό. ( 4.000 δραχμές. Ηταν όμως για το "μέγεθος" των U2, τίμιο) 

Και ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη 1997. Ωρα 11 το πρωί, είμασταν ήδη με την παρέα μου έξω από το λιμάνι όπου θα γινότανε η συναυλία. Εμείς, και χιλιάδες κόσμος ακόμη, που πήγαμε νωρίς νωρίς για να πιάσουμε θέση όσο πιο κοντά στην σκηνή, γινότανε...

Ωρα 9.10 περίπου, ξεκίνησε η συναυλία. Την ανοίξανε  οι Echo Tattoo και ο Νίκος Πορτοκάλογλου. (Μεγάλες στιγμές ζήσανε  κι αυτοί, εδώ που τα λέμε...)  

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως μπήκαν οι U2. Από ένα στενό διάδρομο μεταξύ των θεατών, μεσα σε ένα δάσος σηκωμένων χεριών στις 9.30 διέσχισαν τους ξετρελαμμένους θεατές, ανέβηκαν στην σκηνή και  «Γεια σου Ελλάντα... γεια σου Τεσσαλονίκη» βροντοφώναξε με σπαστά ελληνικά ο Bono  και το “I Will Follow” από το “Boy” του 1980 πυροδότησε αυτή την μοναδική γιορτή.  Το set list τίμησε όλες τους τις εποχές αφού η διάρκειά του ήταν πάνω από δυό ώρες. Ο Bono ήταν ντυμένος με μια μπλε μωβ μπέρτα, η ατμόσφαιρα καθαρά αμερικάνικη, η γιγαντοοθόνη μας συνέπαιρνε, ο ήχος ήταν απίστευτος, παραληρούσαμε...Ο άντρας μου με κοιτούσε αποσβολωμένος  κι έψαχνε να βρει πιο είναι αυτό το πλάσμα  που χοροπηδάει έξαλλο μπροστά του, αλλού γι αλλού...

Δύσκολα επίσης μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη μας η εικόνα των ιρλανδών να χάνονται κάποια στιγμή μέσα σε πυκνούς καπνούς. Ενα τεράστιο λεμόνι μετακινείτε από το αριστερό μέρος της σκηνής και φθάνει στο κέντρο. Ξαφνικά ανοίγει, κόβεται στη μέση και ξεπροβάλλει  από μέσα, μια τεράστια σκάλα. Από την κορυφή της κατεβαίνουν οι U2 μέσα σε δέσμες λέιζερ. Κι  οι απίστευτες εικόνες  δεν σταματούν εδώ. Έκθαμβοι βλέπουμε το λεμόνι να βάφεται από κίτρινο ασημένιο. Η μπάντα παίζει το κομμάτι «New year's day» και κάπου εκεί ο Μπόνο αρχίζει τις ευχαριστίες: στα συνεργεία - 500 άτομα χρειάστηκαν για να στήσουν τη σκηνή,  στους έλληνες γιατρούς που τον γιατροπόρεψαν σε ένα κρύωμα που του παρουσιάστηκε λίγο πριν το σώου,  λέγοντας  «μου έφτιαξαν τη φωνή»... Παίζουν ακόμη ένα κομμάτι, το «One», και το αφιερώνουν στο Σαράγιεβο. Στο τέλος του τραγουδιού μέσα στο video wall εμφανίζεται μια τεράστια κόκκινη καρδιά.

Είναι αλήθεια, αυτές τις 2μιση ώρες που τους έβλεπα και τους άκουγα ζωντανούς μπροστά μου, πολύ κοντά αφού είχαμε καταφέρει να μπούμε κάτω από την σκηνή ακριβώς, είχα περάσει σε άλλη φάση... Από τις 10 το πρωί, κάνοντας βόλτες έξω από το λιμάνι, κάτω από τον ήλιο, πίνοντας τόνους νερό και τρώγοντας σουβλάκια, πάντα κοντά σε μια από τις 17 πύλες εισόδου για να προλάβουμε να πιάσουμε "θέση" κοντά στην σκηνή,όπως και έγινε, δεν περίμενα τίποτε άλλο από αυτήν την στιγμή. Που θα έβλεπα τον λατρεμένο μου Bono, σε απόσταση αναπνοής και θα τον άκουγα live... 

Kαι εδώ οφείλω να ομολογήσω και κάτι. Δεν έχω ζηλέψει άνθρωπο στην ζωή μου, όσο αυτήν την κοπελιά που βούτηξε ο "Θεός"  και χόρεψε  επι σκηνής το “With Or Without You” μαζί του...  Φαντάζομαι ότι έχει ακόμη τα ρούχα της άπλυτα από τότε, σε περίοπτη θέση του σπιτιού της, ως τα σήμερα....

«Ήταν ένα τεράστιο δώρο για μας…» δήλωσε στα ΜΜΕ ο Μπόνο. «…Όσο περισσότερα δίναμε, τόσο περισσότερα παίρναμε πίσω... Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαμε έρθει νωρίτερα εδώ, γιατί δεν είχαμε παίξει νωρίτερα... Το κοινό ήταν φανταστικό... Πολύ έξυπνο και γενναιόδωρο κοινό». 

Δεν ήταν μόνο για σένα καλέ μου Βονο, το δώρο. Για μας κυρίως ήτανε, και πραγματικά, μια ζωή δεν θα ξεχάσω στιγμή από εκείνη την μαγική βραδιά....

Ευγνώμονες στον Θεό, στους διοργανωτές, στον Δήμο Θεσσαλονίκης, στους U2 που το ζήσαμε. Πραγματικά...🙏🙏🙏

                                                                    

Η φαντασμαγορική συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη, το φθινόπωρο του 1997, μέσα από φωτογραφίες και video που δημοσιεύτηκαν εκείνη την εποχή