Στα 50 μας..

 Στα πενήντα δεν αντέχω άλλο τους περιορισμούς.

Δεν αντέχω το πολύ στενό σουτιέν, τα αναγκαστικά δείπνα με την κουνιάδα που ελέγχει τη σκόνη στις γωνίες, τακούνια στα καλντερίμια και τα ψεύτικα, τα περιστασιακά χαμόγελα....

Στα πενήντα  δεν έχω καμία επιθυμία να αποδείξω τίποτε, σε κανέναν.

Είμαι αυτό που είμαι, τα πράγματα που έχω κάνει και τα πράγματα που ακόμα θέλω να κάνω.

Αν αρέσει σε άλλους, εντάξει. Αλλιώς είναι το ίδιο.

Στα πενήντα δεν έχει σημασία αν έχω παιδιά ή όχι. Μάνα θα είμαι έτσι κι αλλιώς: της μητέρας μου, του πατέρα μου, μιας θείας που έμεινε μόνη, του σκύλου μου ή μιας αδέσποτης γάτας που μάζεψα στο δρόμο. Κι αν όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα είμαι μητέρα του εαυτού μου. Γιατί με τα χρόνια θα έχω μάθει να φροντίζω ένα σώμα που τελικά αγαπάω, και το οποίο γίνεται όλο και πιο ατελές μόνο στα μάτια των άλλων.

Ποιος νοιάζεται αν η μισή ντουλάπα είναι λάθος μέγεθος...

Στα πενήντα  θέλω ελευθερία. Ελεύθερη να πω όχι, ελεύθερη να μείνω με τις πυτζάμες μου όλη την Κυριακή, ελεύθερη να νιώθω όμορφα για τον εαυτό μου και όχι για τους άλλους.

Ελεύθερη να περπατάω μόνη: αυτοί που με αγαπούν θα μείνουν στο ρυθμό μου, αυτοί που δεν νοιάζονται για την γνώμη των άλλων.

Είμαι ελεύθερη να τραγουδάω δυνατά στο αυτοκίνητό μου ακόμα κι αν ο κόσμος με κοιτάει περίεργα στο φανάρι.

Να πω αντίο σε όλες τις ανασφάλειες που κάποτε μου ροκανίζαν την ζωή.

Και τώρα, που έχω φάει τη μισή μου ζωή βιαστικά, έχω  την επιθυμία να γευτώ σιγά σιγά όλη τη ζάχαρη και το αλάτι των ημερών που έχω μπροστά μου.

πηγή: web