Παλαιστήνη, Ισραήλ, τώρα... Γιατί;;;

 

                                                       ( σκίτσο: web)

Πάνε τόσες μέρες τώρα που παρακολουθούμε, για ακόμη μια φορά, τον πόνο αθώων ανθρώπων, παιδιών, ηλικιωμένων, ανήμπορων, γυναικών, αντρών,  που βασανίζονται, φυλακίζονται, τρομοκρατούνται, ζούνε την απόλυτη φρίκη, ξεριζώνονται από τον τόπο τους και τα σπίτια τους, απομακρύνονται βάναυσα από τους δικούς τους ανθρώπους. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Θαρρείς και για όλη αυτήν την κτηνωδία, θα μπορούσε να υπάρχει...

Σαν γονείς, μπαίνουμε στην θέση αυτών που τα παιδιά τους αγνοούνται, ένας εφιάλτης που όλοι τρέμουμε, και που γι αυτούς, δεν φαίνεται να έχει τέλος..

Και μετά, μας παρασέρνει ξανά η καθημερινότητά μας, τα θέματά μας, τα προβλήματά μας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή μέσα στην μέρα, ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε ότι πολυτιμότερο: την ελπίδα, την αισιοδοξία, την χαρά. Οτι όλο αυτό, για ακόμα μια φορά, μας γεμίζει με μια βαθειά αίσθηση αδυναμίας και ανημπόριας. Ένα μεγάλο “γιατί".. Αν ο κόσμος μας, στον 21ο αιώνα, βαδίζει σε αυτό τον δρόμο, τι μπορεί να περιμένουμε; Τι άραγε θα συναντήσουν τα παιδιά μας, που τώρα η ζωή τους ξεκίνησε, μπροστά τους; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Ποιό το νόημα τελικά;;

Ανήμπορη, έτσι νοιώθω. Κι από την άλλη όμως, δεν μπορώ να μην κρατάω αναμμένη αυτήν την μικρή φλογίτσα ελπίδας που καίει στην καρδιά μου. Και καλώ όλους μας όσοι πιστεύουμε βαθειά, να προσευχηθούμε. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ζούνε την κόλαση, γρήγορα να τελειώσει, να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να αγκαλιαστούν ξανά με τους αγαπημένους τους. Ας προσευχηθούμε. Να τελειώσει σύντομα όλο αυτό. Και να μην συμβεί ποτέ ξανά...

Ελιάνα, 16 Οκτώβρη 2023