Μικρές Καθημερινές Αλήθειες...

 

☕ Το κακάο μου σήμερα βγήκε πικρό. Και όχι από τη γεύση...

Καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ μου, με ένα ζεστό κακάο στα χέρια. Γύρω μου αγαπημένες φίλες και τα λέγαμε. Στιγμές χαλάρωσης και ψιλοκουβέντας, απ' αυτές τις στιγμές που λες " εδώ είμαι καλά". Ομως, από κουβέντα σε κουβέντα, το θέμα γύρισε στην παιδική εργασία και στην εκμετάλευση που ακόμα καλά κρατεί στις μέρες μας... Και τότε έριξα μια ματιά στο φλυτζάνι που κρατούσα, και ξαφνικά, το κακάο μου, δεν είχε πια την ίδια γεύση. 

Τα κορίτσια κάποια στιγμή έφυγαν. Κι εγώ, άνοιξα το λαπτοπ μου και άρχισα το ψάξιμο σχετικά με τα νεότερα για τις φυτείες κακάο. Για την παιδική εργασία στην Γκάνα και την Ακτή Ελεφαντοστού, από όπου προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος του κακάο που καταναλώνουμε. Για την σιωπή των μεγάλων εταιρειών. Και το κακάο μου.... βγήκε ξινό.

Στις ακραία φτωχές αυτές χώρες, χιλιάδες παιδιά εξακολουθούν να δουλεύουν σε βαριές και επικίνδυνες συνθήκες. Όχι από επιλογή. Από ανάγκη. Και σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο γι αυτά τα παιδιά, παρότι οι μεγάλες εταιρείες δηλώνουν ότι «δεν το αποδέχονται».

Το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί έτσι ώστε να τις συμφέρει.

Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να κατηγορήσω ούτε εσένα, ούτε εμένα που πίνουμε κακάο. 

Το γράφω γιατί κάποια στιγμή, όταν αρχίζεις να βλέπεις πίσω από τις ετικέτες, δεν μπορείς πια να πίνεις αθώα.

Και ίσως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι:

• να ενημερωνόμαστε

• Να επιλέγουμε λίγο πιο συνειδητά ( προϊόντα με ετικέτες Fairtrade ή Rainforest Alliance)          και 

• Να μην σωπαίνουμε

Γιατί η σιωπή είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος της εκμετάλλευσης.

Τελικά σήμερα το κακάο μου δεν ήταν απλώς ρόφημα. Ηταν υπενθύμιση... Κι είπα να την μοιραστώ μαζί σας...
Καλό βράδυ κορίτσια μου 💖