.png)
Eδώ και καιρό, πολύ καιρό, έχω πάλι προβλήματα. Με τον υπολογιστή. Δεν ανοίγει με τροφοδοτικό,το φορτιστή δηλαδή.. Αφ 'εαυτού του πήρε την πρωτοβουλία να ανοίγει μόνο με την μπαταρία. Ετσι, για να δώσει νόημα στην
άσκοπη ζωή μου, πρωί μεσημέρι βράδυ τσεκ το πισι μη και ξεμείνει αφόρτιστο.. Αλλά κι αν είναι στα κέφια του και ανοίξει, εάν,λέμε τώρα... μπροστά στα άδολα παιδικά μου μάτια, μια μαύρη κι άραχλη οθόνη εμφανίζεται. Μαύρο σκέτο, εκείνο το πράμα το ψυχοπλακωτικό, που δεν ξέρω καν τι κρύβεται από πίσω. Τα
αρχεία μου άραγε; 'Η μπας κι είναι πένθος για τα αρχεία μου που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ από πίσω πια;; Και να σου το τσουρτσούριασμα και να σου το εγκεφαλικό να μου χτυπάει ελαφρά και διακριτικά την πόρτα... Ξαναπροσπάθεια, και ουφ! μπαίνω. Αμ δε. Ποιά μπαίνω και που μπαίνω; ποιος μου είπε ότι τελειώνουν εδώ τα βάσανά μου; Ερχομαι φάτσα με φάτσα με τις τρελλές διαθέσεις του πληκτρολογίου μου. Το οποίο, απλά, δεν ακούει. Ανέπτυξε δικό του χαρακτήρα, κι αυτό. Παρένθεση χτυπάω, το αρχείο με τις φωτογραφίες ανοίγει. Το Α θέλω, το παπάκι του μέιλ μου βγαίνει.. Σκρολ ντάουν κάνω, την ανιούσα αυτό..
Την Τετάρτη το πήγα για σέρβις. Μου το γύρισαν χειρότερο...
Οπότε πλέον, και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα.
Θα πάρω αυτό το παραλληλόγραμμο μαύρο κουτί που ακούει στο όνομα λαπτοπ, θα βάλω το καλύτερό μου μαγιουδάκι, θα μπω στο αυτοκίνητο αγκαλιά με αυτό, και αφού διανύσω την απόσταση που με χωρίζει από την κοντινότερη παραλία θα κατέβω, αγκαλιά με αυτό, θα κλείσω το αυτοκίνητο και θα προχωρήσω στην θάλασσα. Α,ναι ξέχασα, θα τού 'χω δέσει και μια βαριά πέτρα γύρω από τον όμορφο κομψό του λαιμό. Με αλυσίδα, σφιχτά, μη και λυθεί... Και μετά, θα βουτήξω και θα πάω στα βαθειά. Αγκαλιά με αυτό. Αλλά εκεί, στα βαθειά, θα χωριστούμε. Θα το αφήσω από τα χέρια μου και καθώς θα βυθίζεται αργά αργά και βασανιστικά, εγώ ελεύθερη πια, ελεύθερη όμως, με απλωτές θα γυρίσω πίσω. Θα πάω στο κοντινότερο μπήτς θα παραγγείλω ένα σπέσιαλ φρέντο και θα ανάψω το τελευταίο μου στριφτό. Και θα ευχηθώ να ζήσω βρε! να ζήσω να το θυμάμαι... Αυτό,το τέρας, που μου 'φαγε τα καλύτερα μου χρόνια (οκ, 7 μήνες, το ίδιο είναι..), που μου ρήμαξε την ζωή, που έκανε τα νεύρα μου φιογκάκια και με ξανάριξε στο κάπνισμα, ένα μόλις βήμα πριν τα σκληρά...
Turbo - X Flynote, Lap top κατασκευής ΠΛΑΙΣΙΟΥ, φουρνιά του 12ου /2015. Εγώ κορίτσια μου,στο παρά τσαφ το γλύτωσα το Δρομοκαϊτιο, όμως εσάς σας εξορκίζω:μακριά απ΄ότι έχει να κάνει με μηχανήματα κατασκευασμένα από αυτή την εταιρεία. Από μία έρευνα που έκανα -κατόπιν εορτής η πανέξυπνη- διαπίστωσα ότι η ποιότητά τους έχει πτωτικές τάσεις (με ταχύτητες ελεύθερης πτώσης..) και το τελευταίο ατού που τους είχε μείνει το after sales service φθείνει και αυτό.. Aλωστε, πείτε μου,τι να το κάνω; Να με υποδέχονται με ευγένεια και χαμόγελο οι υπάλληλοι στο σέρβις, για τρίτη φορά μέσα σε 3 μέρες, με το πρόβλημα άλυτο γιατί δεν έχουν εδώ ανταλλακτικά!! Ερωτώ και πάλι την αθώαν ταύτην ερώτησην η έρμη: τι να το κάνω το χαμόγελό τους το πικρό;;;
Οχι, δεν έπρεπε να το πάρω. Αλλά βλέπεις, ήταν σε καλή τιμή, και -κακώς- τσίμπησα. Και την πάτησα, όπως δεκάδες άλλοι που το πήρανε και εκατοντάδες άλλοι που 'χουν πάρει συστήματα υπολογιστών αυτής της εταιρείας. Ασε το άλλο. Τώρα, μέχρι τον 11ο έχω εγγύηση. Μετά;; Θα πληρώνω κι από πάνω το ρημάδι που αγόρασα;
Γι αυτό σας λέω. Πάω να το φουντάρω στη θάλασσα,να ησυχάσω μια και καλή...
Θα σας δω στο μνημόσυνο...
Ελιάνα με 💓
