Βροχερό δειλινό στο Βόσπορο..

Πως γίνεται κι ο ήχος της βροχής ξυπνάει στην καρδιά τόσες εικόνες, τόσες μνήμες, τόσες μυρωδιές..
Πως γίνεται κι όλα όσα έζησες, γυρνάν τριγύρω κι αγγίζουν την ψυχή τόσο ανάλαφρα που λες δεν θα πονέσει, κι όμως πονά...
Πως γίνεται να περπατάς σ' ένα μονοπάτι γεμάτο φύλλα χρυσά στρωμένο, το μουσκεμένο δειλινό να σ' αποχαιρετάει και το σκοτάδι να απλώνεται παντού, και στο μυαλό σου να γεννιούνται οι λέξεις μιας προσευχής, που ποτέ δεν ψιθύρισες μα που τήν έχεις τόσο πολύ ανάγκη, αυτή την στιγμή..
Πως γίνεται, το πρόσωπό σου νάναι πλυμμυρισμένο,και να 'χει η βροχή την αλμύρα των δακρύων..
Πως γίνεται..να μην το καταλαβαίνεις, πως ακόμα πονάς...💗