Ζώντας με την γιαγιά και τον παππού: Συμβουλές ομαλής συμβίωσης τριών γενιών

Το παραδοσιακό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας, αυτό που θέλει την γιαγιά και τον παππού να ζουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, επανέρχεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να επωφεληθούν όλοι, ο ένας από τη βοήθεια του άλλου. Οι παππούδες συνεισφέρουν

στο σπίτι με την σύνταξή τους και με την ανατροφή των εγγονιών ενώ οι γονείς έχουν το «κεφάλι τους ήσυχο» ότι τα μικρά μεγαλώνουν σε καλά χέρια και ότι εκείνα φροντίζουν τους γονείς τους. Για τα παιδιά το κέρδος είναι διπλό αφού έχουν τους τέσσερις πιο «δικούς τους» ανθρώπους να ασχολούνται μαζί τους και να νοιάζονται γι’αυτά –οι δύο από αυτούς μάλιστα σε βαθμό υπερβολής.

Η συμβίωση με τη γιαγιά και τον παππού, όμως, όσο ιδανική κι αν ακούγεται δεν παύει να προκαλεί και προβλήματα στις σχέσεις των μελών της οικογένειας, ιδιαίτερα όταν οι πρώτοι εμπλέκονται παραπάνω από όσο δικαιούνται στη λήψη αποφάσεων ή όταν παρακούν τις οδηγίες των γονιών αναφορικά με την ανατροφή των παιδιών.

Για να μην αφήσετε την κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου, για να μην χαλάσετε τις καρδιές σας και -κυρίως- για να μην χάσει κανείς τον σεβασμό του προς τον άλλον, δείτε μερικούς «κανόνες» ομαλής συμβίωσης με τους παππούδες, καθώς και τρόπους να διαχειριστείτε τις άβολες καταστάσεις.

Θέματα πειθαρχίας

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι παππούδες όταν μένουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά και τα εγγόνια τους είναι ότι δημιουργούν για όλους μία καθημερινή ρουτίνα, η οποία περιστρέφεται γύρω από την ζωή των μικρών: Το πρωινό ξύπνημα, το πρωινό γεύμα, οι δουλειές του σπιτιού, ο μεσημεριανός ύπνος κ.ο.κ. λαμβάνουν χώρα ανάλογα με το ωράριο του παιδιού, με αποτέλεσμα κανείς να μην έχει περιθώριο να παρεκκλίνει από αυτό το πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, το παιδί μαθαίνει ότι έτσι πρέπει να λειτουργούν όλοι: Σύμφωνα μόνο με τις δικές του προτεραιότητες και ανάγκες.

Κάτι τέτοιο, όμως, θα πρέπει να συμβαίνει μόνο τις συγκεκριμένες ώρες που οι παππούδες καλούνται να φροντίσουν το παιδί. Με τον τρόπο αυτόν το παιδί καταλαβαίνει πως εκείνες τις ώρες η γιαγιά και ο παππούς είναι οι «άνθρωποί του», όμως όταν έρθουν οι γονείς οι παππούδες επιστρέφουν στο δικό τους πρόγραμμα.

Ένα ακόμα συχνό πρόβλημα είναι η τάση των παππούδων να επιβάλουν τον δικό τους τρόπο ανατροφής του παιδιού, και τις δικές τους μεθόδους πειθαρχίας τους. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο αψηφούν τις επιθυμίες των γονιών αλλά και τους υποτιμούν μπροστά στο παιδί, δίνοντάς του να καταλάβει ότι η δική τους απόφαση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Αντίθετα, το παιδί δεν πρέπει ποτέ να συγχυστεί σχετικά με το ποιος έχει τον τελευταίο λόγο για την ανατροφή του και οι παππούδες, παρά την καλή τους θέληση, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι δεν είναι αυτοί οι γονείς.

Το «κακομάθημα»

Ο πιο εύκολος τρόπος για να κερδίσουν οι παππούδες το εγγόνι τους είναι με το να του αγοράζουν συνεχώς παιχνίδια και να του κάνουν όλα τα χατίρια, συχνά εν αντιθέσει με τις οδηγίες των γονιών. Ο τρόπος αυτός, όμως, εμπεριέχει τους εξής κινδύνους: Πρώτον, υπερτονίζει στο μυαλό του παιδιού την αξία της ύλης, κάνοντάς το να πιστεύει πως μπορεί να έχει ό,τι θέλει. Δεύτερον, υποσκελίζει για ακόμα μία φορά τον ρόλο και την βαρύτητα του λόγου του γονιού. Τρίτον, δεν προσφέρει στο παιδί ουσιαστικές, ποιοτικές αναμνήσεις για την υπόλοιπη ζωή του. Το παιδί δεν θα θυμάται μεγαλώνοντας τα παιχνίδια που τους χάρισαν οι παππούδες του, αλλά τις αστείες ιστορίες τους, τις χειροτεχνίες που έφτιαξαν μαζί, τις βόλτες που έκαναν.

Από την άλλη, ένας ακόμα τρόπος να κακομάθουν οι παππούδες το παιδί είναι με το να γίνονται υπερβολικά προστατευτικοί. Η επικρατούσα δικαιολογία προς τους γονείς του παιδιού, όταν π.χ. έχουν συνέχεια το παιδί στην αγκαλιά τους, είναι «φοβάμαι μη μου πέσει! Έχω ευθύνη απέναντί σας!». Καταλήγουν έτσι να είναι προσκολλημένοι σε αυτό δημιουργώντας στο παιδί αισθήματα ανασφάλειας, ότι π.χ. χωρίς την γιαγιά και τον παππού θα χτυπήσω, και διστακτικότητας να δοκιμάσει νέα πράγματα.

Κι όμως, οι παππούδες πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι. Στους γονείς αρκεί να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για το παιδί, το οποίο και θα στεναχωρηθεί, και θα απογοητευτεί και θα πονέσει κάποιες στιγμές. Όλα αυτά αποτελούν φυσικό μέρος της εξέλιξής του και με τον ίδιο τρόπο μεγάλωσαν οι παππούδες τα δικά τους παιδιά –όσο κι αν δείχνουν να το ξεχνούν.

Χρόνος με και μακριά από το παιδί

Πολλοί παππούδες που ζουν με τα παιδιά των παιδιών τους έχουν το ευτυχές πλεονέκτημα να περνούν με αυτά περισσότερο χρόνο απ’όσο οι ίδιοι οι γονείς τους. Αυτό δεν θα πρέπει να ενοχλεί τους γονείς, ειδικά αν το παιδί είναι χαρούμενο με τους παππούδες του, αλλά να τους θυμίζει ότι τακτικά χρειάζονται και εκείνοι ένα διάλειμμα. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία είναι σημαντικό είτε οι παππούδες να φεύγουν από το σπίτι για να πάνε μία εκδρομή ή έστω μία πολύωρη βόλτα, είτε οι γονείς να παίρνουν τα παιδιά και να περνούν χρόνο χωρίς τους παππούδες. Έτσι και τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να περάσουν χρόνο αποκλειστικά με τους γονείς τους και οι παππούδες να απολαύσουν μερικές στιγμές για τον εαυτό τους, να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν και να εκτιμήσουν την οικογένεια στην οποία θα βρεθούν ξανά μετά από λίγο.

Πώς να μιλήσετε στην γιαγιά και στον παππού όταν δημιουργούνται προβλήματα

Η πλειοψηφία των ειδικών συμφωνεί πως η συμβολή της γιαγιάς και του παππού στο μεγάλωμα του παιδιού είναι τεράστιας σημασίας και δε μπορεί να συγκριθεί ακόμα και με τις παροχές της καλύτερης νταντά. Παράλληλα, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν πως οι παππούδες δεν είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών, αλλά το κάνουν από ειλικρινή αγάπη, χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.

Η επίλυση, λοιπόν, διαφωνιών και προβλημάτων που αναπόφευκτα θα προκύψουν κατά την συμβίωση όλων στο ίδιο σπίτι χρειάζεται λεπτό χειρισμό από την πλευρά των γονιών και μεγάλα βήματα οπισθοχώρησης από την πλευρά των παππούδων. Αυτονόητο είναι, βέβαια, ότι κάθε σχετική συζήτηση πρέπει να γίνεται σε ήρεμο κλίμα και κατά προτίμηση, χωρίς την παρουσία του παιδιού. Ακόμα, είναι ίσως πιο εύκολο για όλους ο κάθε ένας από το ζευγάρι να μιλά στους δικούς του γονείς για τα πώς θέλει να φέρονται στο παιδί του.

Όσο ακόμα το παιδί είναι μωρό, αλλά και καθώς αυτό θα μεγαλώνει, είναι λογικό οι παππούδες να νιώθουν συχνά ανασφάλεια ως προς το πώς να του φερθούν. Το ζευγάρι θα πρέπει λοιπόν να τους εξηγήσει ότι για οποιαδήποτε απορία ή προβληματισμό έχουν θα πρέπει πρώτα να απευθύνονται στους ίδιους πριν πάρουν κάποια πρωτοβουλία ή πριν αγχωθούν να βρουν μόνοι τους τι είναι καλύτερο για το παιδί.

Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να έχει «κοινή γραμμή» σχετικά με αυτά που θα πει στους παππούδες. Να συμφωνεί δηλαδή στους κανόνες που θα τους θέσει για να μην τους αφήσει περιθώρια να υποθέσουν ότι κάποιους από τους δύο προσπαθεί να επιβάλλει την γνώμη του.

Μιλώντας για κανόνες σχετικά με την ανατροφή του παιδιού, αυτοί πρέπει να τεθούν από τους γονείς, να υποβληθούν στους παππούδες με περιθώριο συζήτησης και να συμφωνηθούν τελικά από όλους. Έτσι, δεν θα υπάρχει δικαιολογία την επόμενη φορά που ο παππούς θα δώσει σοκολάτα στο παιδί ενώ ο γονιός έχει πει «όχι», ούτε όταν η γιαγιά ακυρώσει κάποιον από τους δύο γονείς μπροστά στο παιδί, αντιλέγοντας σε κάτι που θα πει.

Τέλος, το ζευγάρι μπορεί να «κατευθύνει» την αδυναμία που έχουν οι παππούδες στο παιδί προς όφελος όλων, π.χ. όταν οι παππούδες ετοιμάζονται να πάρουν δώρα στο παιδί, είναι χρήσιμο το ζευγάρι να τους ενημερώσει για το τι χρειάζεται το παιδί και τι όχι ή για το ποια παιχνίδια δεν αρμόζουν για την ηλικία ή τα γούστα του παιδιού.

πηγή:http://www.mama365.gr