Το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων... Από τον Αντρέα Κονάνο

Χωρούν και οι αμαρτωλοί στην φάτνη σου Χριστέ μου;;
Ιερέας:- Δεν επιτρέπεται να κοινωνήσεις φέτος τα Χριστούγεννα, Γιάννη μου. Τον λόγο, τον ξέρεις: έχεις σχέσεις με την Ελένη ενώ δεν είστε παντρεμένοι. Μπορεί να σε πονάει η στάση μου, μα αυτή είναι η ποιμαντική θεραπευτική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Για το καλό σου. Δεν είναι ό, τι να
‘ναι ο Χριστός, δεν κάνει να βεβηλώνουμε το Μυστήριο, με μια ασεβή προσέγγιση.
Εξομολογούμενος:- Μάλιστα, πάτερ μου. Και πέρυσι το ίδιο μου είπες όμως. Και πάλι δεν κοινώνησα. Ούτε το Πάσχα με άφησες. Ούτε το Δεκαπενταύγουστο. Για τον ίδιο πάλι λόγο. Τον ένα λόγο. Δεν θυμάμαι όμως να πρόσεξες τις τόσες φορές που βοηθάω φτωχούς στην ανάγκη τους, ή την άλλη φορά που βρήκα δουλειά σε μια φίλη μου, ή που αγαπώ πολύ την Παναγία και κάθε μέρα κάνω την Παράκλησή της. Και το ότι δεν κουτσομπολεύω τη ζωή των άλλων και δεν κατακρίνω, ενώ με αδικούν συχνά στη δουλειά. Δηλαδή, θέλω να πω, εκεί που δίνει μεγάλη έμφαση ο Χριστός, προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Τόσο μπορώ, τόσο κάνω. Εσύ, όμως, πάτερ μου, εστιάζεις μόνο σε ένα σημείο της ζωής μου, μόνο εκεί, σταθερά εκεί, στο κομμάτι μου αυτό, το ερωτικό.
Δεν σε θυμάμαι, όμως, καλέ μου πατέρα, να μου έδωσες μια θεραπευτική ποιμαντική για τις φορές που πληγώθηκα στη ζωή, ή να νοιάστηκες ουσιαστικά για τη μοναξιά μου, ή για τις φορές που έφαγα πόρτα από όσες κοπέλες πλησίασα για κάτι πιο σοβαρό, κι ένιωσα άχρηστος, ανίκανος, άσχημος κι ανεπιθύμητος. Δεν σε θυμάμαι, πατέρα μου, να επούλωσες τις ψυχικές πληγές που ως τώρα με τόση εμπιστοσύνη σου έδειξα, ούτε θυμάμαι να μου βάζεις αυτό που λέει κάπου ο Χριστός, το λάδι του καλού Σαμαρείτη. Δεν στάθηκες δίπλα μου όταν κόπηκα στο δίπλωμα οδήγησης, κι όταν η μάνα μου έπιασε τον πατέρα μου με άλλη, είπες απλά ότι ¨ο κόσμος μας γέμισε αμαρτίες ζώντας μακριά απ’ το Χριστό¨.
Είναι συχνά τα επιτίμιά σου για τα σεξουαλικά μου θέματα, πατέρα μου, μα δεν είσαι δίπλα μου στο κλάμα μου, τις ατέλειωτες νύχτες της κατάθλιψης, που μόνο τα χάπια, το ποτό και τα τσιγάρα με παρηγορούν και με κοιμίζουνε λιγάκι τις πρωινές ώρες. Για όλα αυτά τα βάσανά μου, εισπράττω τη σιωπή σου, και μια ηχηρή απουσία θεραπευτικής – όπως λες- προσέγγισης, πέρα από γενικόλογα και στείρα ευχολόγια.
Και τώρα, πάλι το ίδιο κάνεις: Προσπερνάς ένα σωρό σημεία της ζωής μου, δεν δίνεις καμία σημασία για όσα προσπαθώ φιλότιμα να κάνω, και μου απαγορεύεις να πάρω μέσα μου το Χριστό, μόνο για ένα και μόνο λόγο!!
Ενώ σου λέω από πέρυσι ότι το θέλω πολύ να κοινωνήσω! Και ζητάς, προκειμένου να μεταλάβω, να ξεκόψω από όλα, να γίνω ένας άλλος άνθρωπος, και να μην είμαι τελικά ο εαυτός μου. Ζητάς να γίνω καλός, άγιος, εγκρατής, όσιος, με έναν τρόπο όμως που δεν αντέχω ακόμα εγώ, και ούτε μου βγαίνει.
Και χρησιμοποιείς το Χριστό, που είναι ο θεραπευτής, ο Γιατρός, το Φάρμακο, το έλεος και η αγάπη, για να με τιμωρήσεις, δήθεν…ποιμαντικά.
Ιερέας:- Κοίτα, Γιάννη μου, περιμένει πολύς κόσμος απέξω, δεν έχω χρόνο για πολλές συζητήσεις τώρα. Καταλαβαίνω την αντίδρασή σου και τον πιθανό θυμό σου. Πάντως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν τα έχεις καταλάβει σωστά όλα αυτά. Κρύβεται μια βαθιά θεολογία πίσω από όλα αυτά που εσύ παρεξηγείς. Θα τα πούμε μια άλλη φορά, όμως, παιδί μου.
Εξομολογούμενος:- Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη φορά, πάτερ μου. Θα το σκεφτώ πολύ να ξανάρθω. Διότι πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, στο έχω ξαναπεί, έρχομαι κοντά σου χάλια, και φεύγω ακόμα πιο χάλια. Καλά Χριστούγεννα, πάτερ μου. Μια τελευταία απορία μόνο να σου πω – που κρύβει όντως και λίγη περίεργεια- , πατέρα μου: Εσένα, άραγε, ποιος σε ποιμαίνει;.. Πού γαλουχήθηκες ώστε να με πονάς έτσι. Συγγνώμη για το θάρρος ή θράσος μου - πες το όπως θες- μα ήθελα από καιρό να στα πω όλα αυτά….
Άντε, καλά Χριστούγεννα, σε σένα και όλους τους ¨αγίους¨ της παρέας σου, πάτερ μου. Εγώ τελικά, όπως αποδείχτηκε απ’ την αξιολόγησή σου, ανήκω στους άλλους. Τους αλήτες. Που μένουν τελικά ακοινώνητοι από σένα, πατέρα μου, μα σίγουρα μπορούν κι αυτοί να βρουν μια ακρούλα μέσα στη φάτνη του Χριστού, που ήρθε γι’ αυτό ακριβώς το περιθώριο, κι ακολούθησε την ποιμαντική της ¨σταυρικής αγκαλιάς¨, κι όχι του χειρισμού, των εύκολων επιτιμίων και της ενοχικής τρομοκρατίας, που αφήνει στην απέξω την Ελενίτσα και το Γιάννη που αγκαλιάζονται με αγάπη, μα είναι ανύπαντροι ακόμα.
Από τονΑντρέα Κονάνο