Αναμνήσεις και νοσταλγία... Η κινητήρια δύναμή μας

Ετσι όπως βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, πολλές φορές νιώθουμε από την μια μεριά μία αίσθηση ολοκλήρωσης και από την άλλη μιας έντονης και ίσως μόνιμης πλέον απώλειας της ίδιας της ζωής.

Τα πρωινά είναι κρύα, οι μέρες μικρές. Ολόκληρη η φύση γύρω μας φαίνεται σαν να έχει
σταματήσει, σαν να μας λέει: “σταμάτα κι εσύ, άκου την καρδιά σου, σκέψου τι έχεις και τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα. Αναλογίσου μήπως τα καλύτερα ξεκινάνε τώρα”.

Μήπως αυτό που έχουμε μπροστά μας, η άνοιξη που αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος, μπορεί να είναι η άνοιξη της ίδιας μας της ζωής; Μιας ολοκαίνουργιας ζωής;

Και καθώς κάνουμε -ή όχι, αυτές τις σκέψεις, το μυαλό μας πλυμμηρίζουν η νοσταλγία και οι αναμνήσεις. Γλυκές συνήθως, αφού εξιδανικεύουμε εκείνες τις εποχές έχοντας ξεχάσει τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, και εστιάζουμε σε αυτά και μόνο που μας δίνανε ικανοποίηση και χαρά. Κι έτσι η ανάμνηση και η νοσταλγία γίνονται γλυκές και μελαγχολικές την ίδια στιγμή. Γι αυτό που είχαμε και γι αυτό που δεν έχουμε πιά.

Η πραγματικότητα είναι ότι τότε βρισκόμασταν σε μία δημιουργική φάση, σε κάθε επίπεδο, δραστήριες 16 ώρες την μέρα. Αλλά τώρα που όλα αυτά έχουν περάσει μήπως να το ξανασκεφτούμε; Είναι τόσο θλιβερό το ότι δεν χρειάζεται πλέον να νταντεύουμε πιτσιρίκια που εκτός από πολύ γλυκά μπορούν να γίνουν απίστευτα δύσκολα και απαιτητικά; Είναι τόσο λυπηρό το ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε αγώνα δρόμου για να πετύχουμε στόχους στην δουλειά μας, και υπεράνθρωπες προσπάθειες πολλές φορές για να κρατήσουμε αυτήν την ίδια την δουλειά που μπορεί και να μην μας ικανοποίησε ποτέ;.. Είναι τόσο ωραίο να παριστάνουμε στους γύρω μας κάτι που δεν είμαστε απλά και μόνο για να μείνουμε ενεργές και να είμαστε αποδεκτές στο κοινωνικό περιβάλλον που έπρεπε να κινούμαστε;...

Αν ξεντύσεις τις αναμνήσεις από το γοητευτικό και ελκυστικό περιτύλιγμα που τις έχεις ντύσει, θα ανακαλύψεις πως η απομάκρυνση από την χθεσινή καθημερινότητα και έντονη δραστηριότητα που ζούσαμε, έχει μία δική της, ξεχωριστή και μοναδική γοητεία!

Ζεις και πάλι απλά, τι πολυτιμότερο από αυτό;

Το να νοσταλγείς, σε υγιή και πραγματική βάση μπορεί να είναι εξαιρετικά δημιουργικό. Σκέψου τι είναι αυτό που σου έδινε τότε χαρά και ρίξε μια ματιά γύρω σου, μήπως μπορείς να ασχοληθείς με κάτι σχετικό, σε άλλη βάση χωρίς τα πρέπει που σε πίεζαν τότε. Παράδειγμα: αγαπάς πολύ τα παιδιά, το μεγάλωμά τους υπήρξε η ωραιότερη περίοδος της ζωής σου (σε καταλαβαίνω. Και το δικό μου φως που πλυμμυρίζει την ψυχή μου, από τις μνήμες εκείνης της εποχής πηγάζει. Ο Μπάμπης μου ήταν -και είναι μην σου πω, της ζωής μου ο σκοπός και η έμπνευσή μου) . Μήπως λοιπόν να σκεφτείς τον εθελοντισμό; Τόσες οι σχετικές οργανώσεις και δράσεις σήμερα που έχουν ανάγκη από γυναίκες που νοιώθουν όπως κι εσύ!

Οι αναμνήσεις μπορούν να γίνουν εφαλτήριο και γνώση για το ξεκίνημα μιας νέας γεμάτης ενδιαφέροντα διαδρομής, ενώ συγχρόνως μας δίνουν την αίσθηση της ολοκλήρωσης για μια ζωή που έχει σχηματίσει αλλά και ολοκληρώσει ήδη έναν συγκεκριμένο κύκλο. Τι πιο όμορφο από το να μπείς στο νέο ταξίδι και να δεις να φωτίζεται η ζωή σου ξανά!

Ο χειμώνας είναι εδώ, γύρω μας, το κρύο πολλές φορές είναι διαπεραστικό όμως στην ψυχή μας, είναι προστατευμένες οι ομορφότερες στιγμές της ζωής μέσα στην οποία βαδίζουμε.. Η νοσταλγία, γίνεται εικόνες κι οι εικόνες, ο ήλιος της άνοιξης.. Η εποχή που μας έδωσε την αφορμή να συγκεντρωθούμε και να εστιάσουμε στα θέλω μας σιγά σιγά περνάει. Ας είμαστε έτοιμες για την άνοιξη, χρησιμοποιώντας σαν σκαλοπάτι για την νέα μας ζωή, αυτό ακριβώς που ίσως μέχρι τώρα να μας κράταγε πίσω: τις υπέροχες και πολύτιμες αναμνήσεις μας...

Ελιάνα με 💓