Κλείνω την τηλεόραση, "βλέπω" αλλιώς...

Ρίχνω μια ματιά στις ειδήσεις της τηλεόρασης, πρώτη φορά, στο κανάλι τάδε. Μέσα από τον υπολογιστή μου, γιατί τηλεόραση δεν έχω. Τα νέα τα μαθαίνω από εφημερίδες διαδικτυακές, που εγώ  έχω επιλέξει, με βάση την αντικειμενικότητά τους.

Διαπιστώνω λοιπόν, γιατί οι άνθρωποι γύρω μου και μάλλον σε όλον τον κόσμο, νοιώθουν τόσο
τρομαγμένοι, τόσο διχασμένοι, τόσο πεσμένοι. Αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες από παντού σχετικά με την πανδημία. Και σαν μην έφτανε αυτό, φόβος για τους δικούς μας μεγαλύτερους ανθρώπους, ειδήσεις για απολύσεις, ανησυχία μήπως λείψουν βασικά αγαθά από την αγορά.

Ερωτηματικά αναπάντητα. Να πάρω κι άλλο χαρτί υγείας για το σπίτι, ή θα λείψει από κάποιον άλλον; Είναι σωστό που δουλεύουν οι βασικοί εργαζόμενοι; Να πάω να δω την μητέρα μου που ήδη δεν φαίνεται καθόλου καλά μετά από τόσες μέρες κλεισμένη στο σπίτι;

Αλλοι όλο αυτό το αντιμετωπίζουν με υπομονή. Αλλοι με πανικό. Αλλοι φαίνεται ότι επιλέγουν να αγνοήσουν την σοβαρότητα της κατάστασης. Κανείς δεν έχει ξαναζήσει κάτι τέτοιο: άδειοι δρόμοι, άδειες εκκλησίες, κλεισμένες ερμητικά οι πόρτες των γειτόνων, οι πολιτικοί ηγέτες μπερδεμένοι...

Πιστεύω λοιπόν, εφαρμόζοντάς το η ίδια κατ'αρχάς, ότι η υπομονή, η στωικότητα που λέγανε οι αρχαίοι, είναι το κλειδί για να παραμείνουμε όρθιοι σε αυτό τον "πόλεμο".  Αλλωστε η κρίση και ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε, μας αποκαλύπτει ποιοί είμαστε πραγματικά.

Ας διατηρήσουμε την ηρεμία μας. Ας επιλέγουμε πολύ αυστηρά τι  θα κρατήσουμε από αυτά που ακούμε, γιατί διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να υποκύψουμε στο άγχος. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά συνήθως ο φόβος και η φαντασία μας τείνουν να τα κάνουν χειρότερα από ότι είναι.

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε λογικοί, επιλέγοντας έγκυρη πληροφόρηση και κρίνοντας ψύχραιμα αυτά που ακούμε. Ας μην επιτρέψουμε στην σκέψη μας να παραδοθεί στον αρνητισμό και την παραπληροφόρηση.

Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά ζώα, φτιαγμένοι για να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Και παρότι σε αυτήν την φάση είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε απομονωμένοι, μέσω των social  και εξ'  αιτίας της φορτισμένης κατάστασης, μπορούμε να υποκύψουμε ή να μεταδώσουμε εμείς οι ίδιοι, απόψεις και προβλήματα που δημιουργούν ένα αρνητικό, αντιπαραγωγικό κλίμα γύρω μας και πολύ παραπέρα.

Μέσα από αυτό που βιώνουμε όλοι παγκόσμια, μία είναι η σημαντικότερη αλήθεια που προκύπτει.  Τα πάντα μπορεί να χαθούν από την ζωή μας, υγεία, χρήματα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πάρει αυτό που πραγματικά είμαστε. Τον χαρακτήρα μας και το ήθος μας. Τώρα που όλοι μαζί πρέπει να τραβήξουμε μπροστά, τώρα που υπάρχει παγκόσμια έκτακτη ανάγκη, είναι σημαντικό να μείνουμε άνθρωποι. Ενωμένοι και ψύχραιμοι για το κοινό καλό.

Ναι, δεν μαζεύουμε όλα τα ζυμαρικά απ' τα ράφια. Τηλεφωνούμε στους γηραιότερους φίλους μας και συγγενείς που είναι μόνοι, και δεν έχουν παρά μόνο την "συντροφιά" μιας, επιεικώς, απαράδεκτης τηλεόρασης. Ρωτάμε τον ηλικιωμένο γείτονα αν χρειάζεται κάτι. Αν δεν έχουμε παιδιά -και το λέω γιατί είμαστε υπεύθυνοι απέναντί τους για την υγεία μας- δουλεύουμε εθελοντικά όπου υπάρχει ανάγκη. Και τόσα άλλα.. «Όπου υπάρχει ένας άνθρωπος, υπάρχει μια ευκαιρία για μια καλοσύνη» έλεγε ο Σενέκας. Και τώρα το βιώνουμε ίσως περισσότερο από ποτέ, αφού τώρα έχουμε να κάνουμε απ' ευθείας με τον εαυτό μας..
Ελιάνα με 💓