Αυτή είμαι, και μου αρέσει πολύ

 

Μέχρι ένα σημείο της ζωής μου, η ηλικία δεν ήταν θέμα.

Θυμάμαι στιγμές, ακόμα και μέσα στην δεκαετία των 50, που έπρεπε να καθήσω να υπολογίσω για να είμαι σίγουρη πόσων χρονών είμαι.

Δεν πέρασα την περίφημη κρίση της εμμηνόπαυσης. Είμουν τυχερή; Δεν την φοβήθηκα; Δεν ξέρω. Πάντως όταν ήρθε, την αποδέχτηκα, καλοδέχτηκα τις αλλαγές που έφερε στην ζωή μου (σημαντικές και εξαιρετικά χρήσιμες) και συνέχισα να ζω κανονικά. Κάνα δυο φορές που πήγε να με φοβερίσει με κάτι φουντώματα, της έτριξα τα δόντια, έκανα ότι δεν τρέχει και τίποτε σπουδαίο, κι αυτή, διακριτικά διακριτικά αποσύρθηκε και με άφησε στην ησυχία μου.

Δεν έτρεξα σε χειρουργούς και αισθητικούς για επεμβάσεις και για να σηκώσω ότι είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.

Δεν έκλεψα ιδέες από το ντύσιμο της 18χρονης ανηψιάς μου.

Δεν μπήκα στον πειρασμό να πάρω κάμπριο και να γυρνάω στην πόλη φορώντας μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου και “στοχεύοντας” γοητευτικούς νεαρούς, όπως η φίλη της θείας μου, η Γιούλη, στην Πάτρα (που αφού το ήθελε πολύ καλά έκανε, οκ; να τα λέμε κι αυτά)

Ομως, κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 55, σκέφτηκα να μάθω Πορτογαλικά, Βραζιλιάνικα για την ακρίβεια. Μητρική γλώσσα, δεν θα ήταν δύσκολο, φαντάστηκα.

Λοιπόν, ήταν. Και είχε σαν αποτέλεσμα να μου υπενθυμίσει, ότι υπήρχαν πράγματα στην ζωή που δεν ήταν εύκολο πια να κάνω. Πως υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος για κάθε τι. Αν θες, ο χρόνος όπου κάποια πράγματα γίνονται πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά, πιο γρήγορα.

Επίσης, ότι ήταν παρελθόν η εποχή να κάνω εκείνο το τατουάζ που πάντα ήθελα. Ολόκληρο το δεξί μου χέρι με γλάρους. (Εχω την αίσθηση ότι θα είμουν σαν την Γιούλη στο κάμπριο...)

Και καθώς πλησίαζα στα 60 τα πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω, συσσωρεύονταν ( Βέβαια, έμπαιναν στην λίστα άπειρα άλλα που μπορούσα επιτέλους να κάνω, αλλά αυτά, είναι σκέψεις από άλλη σελίδα...)

Τελικά, έχω κάνει όλα όσα ήθελα στην ζωή μου. Οπότε το να αποχαιρετώ κάποια πράγματα ( την ιδέα να δοκιμάσω μια καινούργια δουλειά, ας πουμε), το κάνω απαλά, χωρίς πόνο, γιατί νοιώθω γεμάτη.

Ομως, μερικές φορές, σε ανύποπτο χρόνο, ένα μικρό τσιμπηματάκι το νοιώθω.

Οταν ας πούμε, ξεχνάω ότι η ηλικία του σώματός μου είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του μυαλού μου, και ονειρεύομαι.. Οτι είμαι Natalia Osipova ας πούμε, και χορεύω Giselle σ' ένα κατάμεστο θέατρο, ή ότι ξαναζώ μια μεγάλη νεανική καλοκαιρινή αγάπη σ' ένα καταγάλανο νησί...

Σήμερα, που έχω κλείσει τα 63, δουλεύω με τον εαυτό μου στο εξής:

Να σιγουρευτώ, ότι όσα κάνω ή δεν κάνω δεν οφείλονται σε οποιουδήποτε είδους φόβο.

Αλλά ότι κάθε απόφαση που παίρνω, είναι συνυφασμένη με την γνώση που μου απέφεραν οι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής.

Δεν έχω απαντήσεις για όλα, εννοείται. Ισως ούτε για τα μισά. Ομως υπάρχει μέσα μου ένα μονοπάτι που με βοηθάει να βρω τον δρόμο για αυτά που αναρωτιέμαι και αμφιβάλλω.

Ας πούμε, όταν διαπιστώνω ότι δεν έχω διάθεση το Σαββατόβραδο να βγω για να “διασκεδάσω” αποδέχομαι ευχαρίστως το γεγονός ότι στην ουσία βαριέμαι να ντυθώ και να στολιστώ. Και ότι αυτά, ανήκουν σε μία άλλη εποχή, που για μένα προσωπικά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αρα; Δεν το κάνω, δεν βάζω τον εαυτό μου στην διαδικασία να ταλαιπωρηθεί, για κανέναν λόγο και για το χατήρι κανενός.

(Ισως γι αυτά και γι αυτά, μου αρέσει η βροχή όλο και πιο πολύ....)

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, που στην ουσία είναι μια αναζήτηση απάντησης στην αιώνια (αριστοτελική) ερώτηση καθεμιάς από εμάς, για το “ποια είμαι” καταλαβαίνω ότι αυτό που θέλω, είναι να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός, χωρίς να με επηρρεάζει η γνώμη και η θέση των άλλων.

Γιατί τελικά ( και θαρρώ ότι και ο Φρόιντ θα συμφωνούσε με αυτό) το να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι, είναι η μεγαλύτερη ευτυχία σε αυτή την ζωή.

Ελιάνα με 💓