Το να μεγαλώνεις, είναι ότι πιο υπέροχο μπορεί να σου συμβαίνει! Μην το αφήνεις να περνά...

Κορίτσια μου, σας έχω νέα!!

Το να μεγαλώνεις.... δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χάλια! Μην σας πω, και πως στον κύκλο της ζωής, στα 50 ξεκινάει η ωραιότερη φάση!

Ναι, αμέ!

Και...ακούστε πως έχουν τα πράγματα.

Εγώ όπως ξέρετε, τις αφορμές για τα κείμενά μου, τις παίρνω από ψιλοκουβεντούλες που κάνω με φίλες. Ξέρετε, εκείνους τους ατέλειωτες μαζώξεις, που ξεκινάνε απόγευμα με καφεδάκι και καταλήγουν σε ρακές και τσιπουράκια, σε αγαπημένες γωνιές... Ξέρετε εσείς, τώρα.

Λέγαμε λοιπόν, για την ηλικία μας. Τα καλά και τα άσχημα που έρχονται μετά τα 55-60, και που μέχρι πριν λίγα χρόνια, γέρνανε -μπατάρανε θα έλεγα την ζυγαριά- πρός την μεριά των τελευταίων. Ολα μαύρα κι άραχλα δηλαδή. Κι ήταν μια φίλη, που όσο κι προσπαθούσαμε οι υπόλοιπες τρεις να την πείσουμε, είχε κολλήσει. Και κάποια στιγμή, γύρισε με κοίτταξε, και με βαθύ οίκτο προς την ανίατα αισιόδοξη στάση μου, μου είπε ορθά, κοφτά: " Ξεκόλα, το να γερνάμε είναι χάλια. Τέλος. Πάρτο απόφαση"

Πήγα να αντικρούσω για πολλοστή φορά την υπόθεσή της, αλλά αμέσως έκλεισα το στόμα μου. Ηδη διαφωνούσαμε, γιατί να ρίξω λάδι στην φωτιά; Ομως, η αλήθεια είναι μία. Το να μεγαλώνεις ΔΕΝ είναι χάλια. Χάλια είναι η άποψη που έχει η κοινωνία μας, για αυτό.

Ολοι ξέρουμε ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν στην ζωή τους να φθάσουν εδώ που είμαστε εμείς. Συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, που έφυγαν σε μικρότερη ηλικία, ίσως και πολύ νεαρότεροι από εμάς. Ανθρωποι που δεν πρόλαβαν να ερωτευτούν ή δεν πρόλαβαν να χαρούν τον έρωτα που ζούσαν, να κάνουν παιδιά ή να δουν τα παιδιά που είχαν να μεγαλώνουν...Να κάνουν καριέρα, ή να φύγουν στο απόγειο αυτής.. Να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους, να χαρούν τα ταξίδια που ονειρεύονταν, να αποκτήσουν αυτά που ποθούσαν ή να χαρούν αυτά που απέκτησαν...

Ε όχι. Το να μεγαλώνεις, δεν είναι χάλια. Το να μεγαλώνεις, είναι προνόμιο, είναι δώρο.

Είθισται να λέγεται λοιπόν, ότι καθώς μεγαλώνουμε και περνάμε το κατώφλι των 50-55, μπαίνουμε σε μία περίοδο παρακμής, σωματικής και πνευματικής. 

Και οκ, υπάρχει αλήθεια σ' αυτό. Τα εξαρτήματα, αρχίζουν και φθείρονται. Κι εγώ έχω μία αρθρίτιδα, που με ταλαιπωρεί όμως από τα 40 μου χρόνια, δεν είναι τωρινή! Και κάποια προβληματάκια στην μέση, γιατί συνήθιζα να σηκώνω βάρη -ειδικότητά μου οι γλάστρες- από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ε καί;; Μήπως δεν μπορώ να ζήσω με αυτά; Ολα μια συνήθεια είναι, και προβλήματα τέτοιου τύπου μπορεί να επιδεινώνονται με τα χρόνια, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτά, τελικά. Κι όταν βλέπω γυναίκες στο y tube στα 90 να χορεύουν ή να κάνουν άλματα και να προσγειώνονται στα πόδια τους, λέω πως τελικά, όλα μέσα στο μυαλό  μας είναι. Εμείς επιλέγουμε αν θα γκρινιάζουμε όλη μέρα ή θα επιλέξουμε να ζούμε με όλα τα υπόλοιπα που λειτουργούν μια χαρά.

Το γνωρίζετε ίσως, ότι  πρόσφατη έρευνα σε μεγάλα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο έδειξε ότι το μυαλό των ενηλίκων μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται. Ο εγκέφαλος έχει πλαστικότητα που σημαίνει ότι μπορεί να σχηματίσει νέες συναπτικές συνδέσεις. Συχνά σκεφτόμαστε τα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες ως άτομα με αναπτυσσόμενο μυαλό. Αλλά οι ενήλικες σε οποιαδήποτε ηλικία μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσονται διανοητικά εάν επιδεικνύουν την ίδια περιέργεια, την ίδια αίσθηση της περιπέτειας και μαθαίνουν νέα πράγματα όπως έκαναν νωρίτερα στη ζωή τους. 

Αυτές οι ανακαλύψεις λοιπόν, αλλάζουν οριστικά τις απόψεις που υπήρχαν μέχρι τώρα για τους ενήλικες των 55,60 σύν.

Είναι οι εποχές που τα στερεότυπα αλλάζουν. Μέχρι προτινος, λέγαμε για τα παιδία ότι μεγαλώνουν, αλλά για τους ανθρώπους άνω των 55 ότι γερνούν. Μα γιατί να γινόμαστε ξαφνικά ηλικιωμένοι,  γέροι βαρετοί;;  Ή ακόμα χειρότερα, μας αγνοούν;

Οχι, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μας βλέπουν οι γύρω -οι νεότεροι συνήθως- θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς.

Η κοινωνία μας βλέπει την ηλικια μας σαν κάτι  που πρέπει να θεραπεύσει ή να καταπολεμήσει. Και μας βομβαρδίζει  με ειδικές αντιγηραντικές κρέμες, αντιγηραντικά μακιγιάζ, μπότοξ μότοξ και πάει λέγοντας...Ασε τις πλαστικές επεμβάσεις για το σώμα μας, για την καταπολέμηση των φυσιολογικών αλλαγών που έρχονται με την ωριμότητα. Μια φίλη εμφανίστηκε με άβαφα τα γκρίζα της μαλλια και μας ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να τα αφήσει πλέον έτσι. Και τη ατάκα κάποιας άλλης από την παρέα; " απαπα! εγώ αν σταματήσω να βαφω τα μαλλιά μου, ο άντρας μου θα με χωρίσει" 

(Προσωπική άποψη;; Θα τα άφηνα άβαφα. Καλύτερο κρας τεστ δεν γίνεται... ;)

Το να περνάς το κατώφλι των 50,55, δεν είναι καθόλου χάλια. Οι συμπεριφορές είναι χάλια.

Κι εσύ που το βλέπεις έτσι,  μη με λυπάσαι, μη με πατρονάρεις. Και εσύ θα είσαι εδώ κάποια μέρα. Και, όταν έρθεις στην θέση μου, μείνε μέσα στον κόσμο, συνειδητοποίησε ότι ο εγκέφαλός σου εξακολουθεί να λειτουργεί και μπορεί να αναπτυχθεί, προσπαθησε να δοκιμάσεις νέες δραστηριότητες, μάθε κάτι. Συνειδητοποίησε ότι είσαι ακόμα όμορφη και ζωντανή. Προσπάθησε να παραμείνεις  σωματικά δραστήρια. Αναγνώρισε  την ηλικία σου, δέξου την και χρησιμοποιησε τις στιγμές που σου χαρίζονται για να  διδαχθείς, ακόμη και για να αλλάξεις απόψεις και στάση ζωής. 

 Είμαστε από τις τυχερές. Το να γερνάμε είναι δώρο. Ας μην το σπαταλάμε μένοντας σε παλιές, παρωχημένες και ξεπερασμένες ιδέες. 

Μπορούμε!

Ελιάνα, με 💓