Τα πρωτάκια μας

Κάτω από το σπίτι μου, πέρασαν "πρωτάκια", πιτσιρίκια που γεμάτα αγωνία ξεκινάνε την πρώτη τους μέρα για το σχολείο...Πόση  συγκίνηση.... 

Γιατί ακριβώς 12 χρόνια πριν, είμουν μια μανούλα κι εγώ, που πήγαινε το παιδί της στο σχολείο, την πρώτη του φορά... Τα μοναδικά εκείνα συναισθήματα κλειδώθηκαν στην καρδιά μου για πάντα.. Και τώρα που θα αποχαιρετήσω το παιδί μου που φεύγει μακριά μου και ξεκινάει το μεγάλο και υπέροχο ταξίδι του στη ζωή, τα ανακαλώ μαζί με όλη την αγάπ που βιώσαμε μεταξύ μας και νοιώθω γεμάτη και απόλυτα καλυμμένη μ' αυτήν.. 

Τα χαδάκια, τις αγκαλιές, τα φιλάκια, τα σ' αγαπώ.... Τα παιχνίδια μας, τις εκδρομές μας, τα ταξίδια μας κι όλα όσα γνωρίζαμε μαζί σ' αυτά, οι διακοπές μας και το πρώτο μας camping μαζί, οι διαφωνίες μας, οι θυμοί μας, οι καυγάδες μας.. Τα αδιαπραγμάτευτα μεσημέρια μας που τρώγαμε πάντα μαζί, 18 χρόνια τώρα, και είτε κουβεντιάζαμε, είτε γελούσαμε, είτε σιωπούσαμε, ήταν η ώρα ιερά δική μας.. Ωρες ατέλειωτες στα τραινάκια του, παιχνίδια και μουσικά όργανα παντού, εικόνα καρτουνίστικη το σπίτι τριγύρω βομβαρδισμένο, γιατί του άρεσε να στήνει τσαντήρια με τα ριχτάρια, τα σεντόνια και τα μαξιλάρια... Τα καλοκαιρινά βράδυα στην Επανομή στης γιαγιάς, το πρώτο του χτυποκάρδι για την Κατερίνα... Τα χιλιόμετρα που έγραφε στ' αυτοκινητάκια στο Μοσχάτο με την νονά κ τον νονό... Τα ατέλειωτα παιχνίδια όλο το χειμώνα στην ευλογημένη γειτονιά μας, που 'ταν γεμάτη παιδιά. . Το δεντρόσπιτο που έφτιαξε στην αυλή της Δημητρούλας, τα πάρτυ τους, τα θεατρικά που στήνανε στις πυλωτές, κι εκείνος με μια κάμερα στο χέρι με απόλυτη σοβαρότητα να τα φτιάχνει ταινίες...

Ο Μπάμπης μου...Ο γιόκας μου... Που μου έμαθε τόσα πολλά...Που μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω αυτό το μοναδικό είδος της Αγάπης που  δίνει τα πάντα με απόλυτη χαρά, και δεν ζητά τίποτε απολύτως για τον εαυτό της... 

Κι ισως γι αυτό και δεν θυμάμαι τίποτε από τις όποιες δύσκολες στιγμές έζησα σαν μάνα μέσα σε αυτά τα χρόνια... Εχουν σβυστεί τα πάντα, μόνο χαρές, μόνο ευτυχισμένες στιγμές και μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου χαρίστηκε... Δεν μου έφτασαν τα 18 χρόνια που έζησα μαζί του, αλλά έχει δίκιο.. " Οσα και να ζούσαμε μαζί μάνα,πάλι δεν θα σου φτάνανε..."

Γνώριζα αλλά τώρα πια κατανοώ απόλυτα, τους στίχους του ποιητή:
"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή
Ερχονται στη ζωή με την βοήθειά σας, αλλά όχι από εσάς
Και μ' όλο που είναι μαζί σας
δεν ανήκουν σε σας" (Χαλίλ Γκιμπράν)

 Ελιάνα με 💓