Ανοιξη... Κορίτσια μου ξεκινάμε ξανά!

Η καλύτερη ώρα της νέας μέρας που ξεκινά, είναι για  μένα -πάντα ήταν- το ξημέρωμα. Συνηθίζω να σηκώνομαι πολύ νωρίς, ίσα ίσα την ώρα που σκάει το χάραμα πίσω απ' τις θαμπές ακόμα εικόνες των σπιτιών έξω απ' το παράθυρό
μου. Ετσι, παρακολουθώ τώρα την άνοιξη,  μέρα  με την μέρα, και τα φυντανάκια που έχω στα παρτέρια μου, να ξεφυτρώνουν δειλά δειλά μέσα απ' το χώμα, κι από σπόροι να γίνονται κλαράκια  με μεταξένια λεπτεπίλεπτα φυλλαράκια, να ψηλώνουν σιγά σιγά και σταθερά  και να υψώνουν ένα πρωί δυνατά το ανάστημά τους στον ήλιο... Πανέμορφες εικόνες... Πόσο ίδιες με την δική μας ζωή..

Πόσο μοιάζει ο κύκλος ζωής ενός λουλουδιού,ενός φυτού, με τους δικούς μας κύκλους.. Κι είναι παράξενο, πως ότι στην φύση  γίνεται τόσο απλά, εμείς οι άνθρωποι, παρότι σκεπτόμενα όντα, το κάνουμε δύσκολο τόσο πολύ. Γι αυτήν την αναγέννηση λέω, αυτήν που θα προκύψει αν καταφέρουμε να φύγουμε από ένα θλιβερό παρόν, ή να αφήσουμε επιτέλους πίσω μας ένα παρελθόν που μας πονά. Το να δεχτούμε ότι  μιά περίοδος της ζωής μας τέλειωσε, και  οφείλουμε στον εαυτό μας, να πάμε παρακάτω..
 Να αλλάξουμε πορεία; Να γυρίσουμε σελίδα;  Δεν έχει σημασία πως το λέμε. Αυτό που μετράει είναι να πάρουμε έναν καινούργιο δρόμο αφήνοντας επιτέλους
πίσω στιγμές που πέρασαν και δεν πρόκειται να γυρίσουν ξανά. Οσο φόβο κι αν εμπεριέχει κάτι τέτοιο, ίσως τελικά τώρα την άνοιξη την εποχή της αναγέννησης, είναι η καλύτερη ευκαιρία να το τολμήσουμε.
Ναι, ο φόβος για το καινούργιο εμπεριέχεται πάντα στα πρώτα βήματα που κάνουμε σ' ένα καινούργιο,άγνωστο δρόμο...
Ομως αν δεν τολμήσουμε, δεν θα ζήσουμε ποτέ... 
Ελιάνα με 💗