Το τηλέφωνο δεν χτυπάει πια

Από την Μαρία Σκαρμπαδώνη, Δημοσιογράφο

Το τηλέφωνο δε χτυπάει πια. Είμαι μόνη, κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Θέλω να φωνάξω, να σπάσω τα δεσμά μου και κάτι με τραβάει. Θέλω να φωνάξω πως είμαι ακόμα εδώ, πως έχω ακόμα δύναμη και θέληση για ζωή. Γιατί δε με θέλουν πια;

Τους μεγάλωσα, τους φρόντισα, έκλαιγαν στα γόνατά μου όταν ήταν παιδιά. Τότε ήμουν άτρωτη, παντοδύναμη, ικανή, ερχόντουσαν κοντά μου και δε φοβόντουσαν τίποτα και κανένα. Τότε μου έδιναν υποσχέσεις πως θα είναι πάντα δίπλα μου, πως δε θα με εγκαταλείψουν ποτέ. Σήμερα, ο ένας μαλώνει με τον άλλο για το ποιος θα ασχοληθεί λίγο περισσότερο μαζί μου, για το ποιος θα μου δείξει λίγη περισσότερη φροντίδα.

Και όμως, ακόμα έχω μέσα μου δύναμη. Οι ρυτίδες μου υπάρχουν στο πρόσωπό μου ως μία απόδειξη πως γέλασα πολύ. Το σώμα μου διατηρεί ακόμα τη δύναμη και την ένταση της νεότητας, αφού το ίδιο το σώμα μου μπόρεσε και έδωσε ζωή.

Γιατί είναι τόσο σκληροί μαζί μου; Γιατί αδυνατούν να αντιληφθούν πως είμαι ακόμα διψασμένη για ζωή; Γιατί δε με αφήνουν να τους δείξω πόσα ακόμα μπορώ να προσφέρω;

Αισθάνομαι ακόμα νέα. Δεν θέλω το πνεύμα μου να παρασυρθεί από φόβους για το πέρασμα της μεγάλης νεότητας. Παραμένω ακμαία, συμμετέχω σε διοργανώσεις και δραστηριότητες, μαγειρεύω και με φροντίζω.

Το τηλέφωνο δε χτυπάει συχνά. Με έχουν ξεχάσει και παράπονο μεγάλο στην καρδιά μου έχω. Όσο με χρειαζόντουσαν, ήμουν καλή και σημαντική. Τώρα τι άλλαξε; Γιατί το δικό μου χέρι να ψάχνει τόσο εναγωνίως να ακουμπήσει ένα άλλο χέρι; Γιατί δεν ενδιαφέρονται για εμένα, για τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου;

Για εκείνους ήμουν πάντα εκεί. Για εμένα, τώρα πια δεν είναι κανείς. Για εκείνους πάντοτε τηλεφωνούσα, για εμένα δεν στέλνει πια ένα μήνυμα κανείς. Αραιά και πότε.

Για εκείνους ενδιαφερόμουν πάντοτε, εκείνοι για εμένα νοιάζονται με νεύρα και με θυμό.

Είμαι μόνη μου, σε αυτή την τραγική διαπίστωση καταλήγω. Πρέπει να το πάρω απόφαση και να μην επιμένω για το κάλπικο ενδιαφέρον τους.

Και όμως, είμαι και εγώ εδώ. Και ας έχω μεγαλώσει, έχω ακόμα τη νεανικότητα του πνεύματός μου και τη διάθεση προσφοράς. Γιατί δεν το βλέπουν;

πηγη:https://www.grandmama.gr/