"Μένω με την ηλικιωμένη πεθερά μου αφού πέθανε ο άντρας μου" - Αληθινή ιστορία

Από την Αννα Δάλα

Όταν η πεθερά μου άρχισε να αντιμετωπίζει δυσκολίες, που δεν της επέτρεπαν πλέον να συνεχίσει να μένει μόνη της και να φροντίζει ικανοποιητικά τον εαυτό της, να μαγειρεύει, να ψωνίζει, να έχει έγνοια για να πληρώσει τους λογαριασμούς, κλπ., ο άνδρας μου μου ζήτησε να την πάρουμε στο σπίτι μας. Κι εγώ δέχτηκα.

Η γιαγιά των παιδιών μου, που μας είχε βοηθήσει αρκετά στο μεγάλωμά τους, κάνοντας μπειμπισίτινγκ όταν ο σύζυγός μου κι εγώ δουλεύαμε και που τα κρατούσε με ευχαρίστηση και προθυμία, όταν θέλαμε να βγούμε ή ακόμα και να πάμε λίγες μέρες διακοπές μόνοι μας, χρειαζόταν τη βοήθειά μας. Η κατάστασή της δεν ήταν τόσο άσχημη ώστε να χρειάζεται έναν άνθρωπο να βρίσκεται μαζί της 24 ώρες το 24ωρο. Ήθελε λίγη παρέα, κάποιον να ψωνίζει, να μαγειρεύει, να της αγοράζει τα φάρμακά της. Μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και να καλύψει τις καθημερινές της ανάγκες, αλλά δυσκολευόταν να βγαίνει μόνη της από το σπίτι και μάλλον φοβόταν να κοιμάται μόνη της τα βράδια. Ο σύζυγός μου ήταν μοναχοπαίδι και η μητέρα του χήρα. Οπότε, αν κάποιος έπρεπε να τη βοηθήσει, αυτοί ήμασταν εμείς. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν και έφυγαν από το σπίτι για σπουδές. Μείναμε εγώ και ο σύζυγός μου. Και βέβαια αρκετός χώρος για να «φιλοξενήσουμε» κάποιον. Ο σύζυγός μου μου είπε ότι θα αισθανόταν καλύτερα, πιο ήσυχος, αν η μητέρα του ερχόταν να μείνει μαζί μας, αλλά ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο αν συμφωνούσα κι εγώ.

Ομολογώ ότι με την πεθερά μου είχαμε προστριβές όταν ήταν νεότερη, αφού -όπως όλες οι γιαγιάδες- επενέβαινε πολλές φορές στο μεγάλωμα των παιδιών, κυρίως προσπαθώντας να τους κάνει τις χάρες, να τους δώσει γλυκά όταν εγώ διαφωνούσα, να τους φτιάξει ένα ιδιαίτερο φαγητό όταν δεν τους άρεσε αυτό που είχα ετοιμάσει, κλπ. Αλλά και με τη μητέρα μου διαφωνούσα, απλά με τη μητέρα μου είχα πάντα την άνεση να βάλω τα όριά μου, να τσακωθώ ακόμη, χωρίς να φοβάμαι πώς θα καταλήξει η διαφωνία μας. Άλλωστε, ήμασταν μητέρα και κόρη και η σχέση μας ήταν διαφορετική από τη σχέση πεθεράς - νύφης. Η μητέρα μου όμως έμενε μακριά και η πεθερά μου ήταν αυτή που μας βοηθούσε με τα παιδιά. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρχουμε χωρίς προστριβές. Αποφάσισα να προσπαθήσω να της βάζω κι εκείνης όρια σαν να ήταν μητέρα μου και να της λέω ό,τι με ενοχλεί, σκεπτόμενη πάντα όμως και τη δική της πλευρά, της γιαγιάς που κρατάει τα εγγόνια τους γιου της και της νύφης της. Νομίζω τα κατάφερα και πετύχαμε να έχουμε μία καλή – ειλικρινή σχέση. Όταν λοιπόν μου το ζήτησε ο σύζυγός μου, δέχτηκα να την πάρουμε στο σπίτι μας. Άλλωστε ήταν σχεδόν 90 ετών και μας είχε ανάγκη.

Όμως στη ζωή τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα σχεδιάζουμε και τα υπολογίζουμε. Λίγους μήνες αφού μετακόμισε η μητέρα του στο σπίτι μας, και ενώ είχαμε ξεκινήσει να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας και να καταφέρνουμε να ζούμε οι τρεις μας αρμονικά, ο σύζυγός μου, στα 65 του χρόνια, έπαθε ξαφνικά έμφραγμα και πέθανε. Τόσο εγώ, όσο και η πεθερά μου σοκαριστήκαμε. Τα παιδιά μου ήταν ούτως ή άλλως μακριά για σπουδές και όσο κι αν στεναχωρήθηκαν είχαν τη ζωή τους που τα βοήθησε να σταθούν στα πόδια τους και να το ξεπεράσουν. Εγώ όμως ομολογώ ότι στην αρχή είχα θυμό μέσα μου. Σκεφτόμουν: «Ζει η 88χρονη και έχει πεθάνει το παιδί της.» «Μόλις πήρα σύνταξη και θα την ευχαριστιόμουν με τον άνδρα μου και τώρα έχω δεσμευτεί να φροντίζω μία γριά.» Εκείνη σαν να το καταλάβαινε, κρατούσε χαμηλό προφίλ. Πενθούσε με διακριτικότητα και προσπαθούσε να μην με επιβαρύνει. Σιγά σιγά άρχισα να το παίρνω απόφαση. Μάλιστα άρχισα να αποζητώ την παρέα της. Χάρη σε εκείνη το σπίτι δεν ήταν άδειο. Επίσης, εκείνη με παρότρυνε να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου. Να «σπάσω» τα μαύρα, να πηγαίνω κανένα θέατρο με τις φίλες μου, να ταξιδεύω όσο μπορώ για να βλέπω τα παιδιά μου.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, η πεθερά μου είναι 90 ετών και μένουμε μαζί κάπως σαν να συγκατοικούμε. Πίνουμε τον καφέ μας το απόγευμα και όταν βγαίνω με περιμένει ξύπνια να γυρίσω. Δεν έχει, λέει, μεγάλη ανάγκη για ύπνο πια σε αυτήν την ηλικία. Μαγειρεύω και κάνω τα ψώνια του σπιτιού. Κάνει κι εκείνη ό,τι μπορεί. Πολλοί με ρωτάνε πώς πήρα την απόφαση να την έχω στο σπίτι μου. Δεν νομίζω όμως ότι θα μπορούσα να την εγκαταλείψω, ειδικά τώρα που πέθανε ο γιος της. Άλλωστε είναι η γιαγιά των παιδιών μου και επίσης είναι η παρέα μου πλέον…

Χρυσάνθη, 60 ετών.

πηγή:https://www.grandmama.gr/