Το ποίημα ανήκει
στο πρώτο μέρος της ποιητικής
σύνθεσης Σκλάβοι Πολιορκημένοι, η
οποία εκδόθηκε το 1927. Ο ποιητής,
ακολουθώντας τη δημοτική μας παράδοση,
χρησιμοποιεί τη μορφή της Παναγιάς,
για να εκφράσει τον ανθρώπινο πόνο της
μάνας·η Παναγιά κατέχεται από τα
τρυφερότερα συναισθήματα για το παιδί
που πρόκειται να γεννήσει, αλλά και από
κακά προαισθήματα για την τύχη που το
περιμένει.
Που να σε κρύψω, γιόκα
μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα 'χεις την
καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής
ταχιά θενά σπαράξεις. |
|
|
Συ θα 'χεις μάτια
γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης
νιότης.θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό, Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό. Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης. |
|
Τη νύχτα θα σηκώνομαι
κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ,
πουλάκι μου ζεστό,να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι κι ύστερ' απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι... |
|
Κι αν κάποτε τα
φρένα σου το Δίκιο, φως της
αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι άνθρωποι,
δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια
πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα
σε σταυρώσουν. |
|
Ώχου, μου μπήγεις
στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου
ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελάζεις
ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσο...-
Βοηθάτε, ουράνιες
δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ' τους λύκους
να κρυφογεννήσω! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.