Πέρσες-Σύροι... Βουτιές σε άλλα βαθειά

Εχω να σας πω τόσα πολλά... Τρέχουν τα γεγονότα και ίσως είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου, που πραγματικά δεν προλαβαίνω να ταξινομήσω τίποτε απολύτως....Συναισθήματα καινούργια, πρωτόγνωρα, λιμάνια και προορισμοί που πίστευα πως δεν ήταν στον δρόμο της ζωής μου καν,
άνθρωποι και νέες αγάπες, αγάπες από εκείνες που ξέρεις πως τρυφερά θα κρατήσεις μέσα σε μια γωνιά της ψυχής σου για πάντα, πρόσωπα που έστω κι αν αχνοφαίνονται απ' την πολυκαιρία πια, θα κουρνιάζουν για πάντα εκεί...  Εικόνες, μυρωδιές, ζωγραφιές... Μέσα σ' όλα κι αναποδιές της καθημερινότητας, αλλά ποιός σκάει.... Μια εμπειρία κι αυτές, πετάς την πικρή γεύση και προχωράς μ' ότι καλό μπορεί να σ' άφησαν.  Μου άρπαξαν την τσάντα λίγες ώρες πριν την παράσταση, στο Βοτανικό στην Αθήνα. Οκ! Ανανεώθηκα, πήρα καινούργια,που την είχα στο μάτι καιρό. Και καινούργιο πορτοφόλι. Και νέες κάρτες έβγαλα, και νέα ταυτότητα... Και ουπς!! Ορίστε  μιά ανανέωση σε όλα από το πουθενά 😉 Μέσα στην ατυχία μου στάθηκα τυχερή βέβαια, αφού σε όλες τις υπηρεσίες που έπρεπε να πάω για να επανεκδώσω τα διάφορα, οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι κι εξυπηρετικότατοι (Το καλό να λέγεται και αφορά το Αστυνομικό Τμήμα Κολωνού, την Τράπεζα Πειραιώς στην οδό Καραμανλή στην Θεσσαλονίκη, το ΚΕΠ στην Μπότσαρη..)
Ναι, το να σου αρπάζουν την τσάντα μέρα μεσημέρι απ' τα χέρια  δεν είναι τόσο απλό όσο το λέω τώρα. Η αίσθηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, έμεινα άναυδη  μέσα στην μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι να κοιττάζω τα πραγματάκια μου που εξαφανίζονταν στα χέρια ενός πιτσιρικά πάνω σε μια μηχανή, και νόμιζα ότι ονειρεύομαι. Ελεγα, δεν  μπορεί να μου συμβαίνει αυτό, φίλοι είναι και μου κάνουν πλάκα (η ελπίδα πραγματικά πεθαίνει τελευταία..) Κι όμως, θα μπορούσαν να 'ναι χειρότερα τα πράγματα. Ας πούμε, να έχω προσπαθήσει να κρατήσω την τσάντα, κι αντί να ανέβω στην σκηνή, να δέχομαι επισκεπτήρια στο ΚΑΤ...
Εχω να σας πω τόσα πολλά.... Τρέχουν οι μέρες σαν το νεράκι, ένα νεράκι τόσο δροσερό και ξεδιψαστικό σε μια εποχή της ζωής μου που το  μόνο που θα μπορούσα να φανταστώ αν με ρωτούσε κάποιος ένα χρόνο πριν, θα ήταν ο εαυτός μου στις ξαπλώστρες της Χαλκιδικής να απολαμβάνω απογευματινοβραδινά μπανάκια που λατρεύω... ( Να βουτάω στην θάλασσα την ίδια ώρα που κατάκοπος αλλά ολόλαμπρος ακόμη βουτάει κι ο ήλιος στην δύση του και κοκκινίζουν τα νερά που 'ναι σα λάδια...Δεν έχω καλύτερο!) Κι όμως, δεν το λαχτάρησα  στιγμή!  Είμαστε πεσμένοι με τα μούτρα σε πρόβες που κρατάνε ώρες ατελείωτες και το μυαλό είναι εδώ, στην προσπάθεια να γίνουμε όσο καλύτεροι μπορούμε σ' αυτό που για πρώτη φορά τολμούμε, σχεδόν όλοι. Μεγάλος μας μέντορας ο καλύτερος που θα μπορούσε να βρεθεί μπρος μας γι αυτό, ο δάσκαλός μας ο Γιώργος ο Μπουντούρης, με την πείρα του και την αγάπη του, να μας βγάζει τον καλύτερό μας εαυτό. Βράδια γεμάτα προσπάθεια, δημιουργία, ποίηση, γέλιο, άγχος, ανακαλύψεις μέσα μας, ερωτηματικά, αγωνία, χαρά... Η λύτρωση θα 'ρθεί, όπως μας λέει, στο "Βασιλικό".  Που το σκέφτομαι βέβαια και τρέμω, για να να είμαι  ειλικρινής, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου να ξεπεράσω τον δέος και να αφεθώ. Το 'χω τάξει στον εαυτό μου. Κι αφού ο Γιώργος μου λέει ότι μπορώ, τον εμπιστεύομαι.
Φέτος, η βουτιά δεν θά 'ναι το ηλιοβασίλεμα, στην θάλασσα. Θα 'ναι πάνω από  μια σκηνή μέσα στην ψυχή μου,και ίσως, μέσα στις ψυχές αυτών που θα μας τιμήσουν σ' εκείνες τις δυο παραστάσεις και θα έρθουν να μας δουν...
Για τον Μπάμπη μου που με εμπνέει,και για τον Γιώργο μας,που μ' εμπιστεύθηκε.
Ελιάνα με 💓
( Ο Γιώργος με τα υπέροχα ποιήματά του σύντομα κοντά μας.. "Ενας -ακόμη-  άντρας μεταξύ μας"  )