8 Ανδρες Υμνούν Την Γυναίκα

 

8 Μαρτίου - Για την Ημέρα Της Γυναίκας... Και Κάθε Μέρα...

Συζήτηση με τον Θανάση Κεραμίδα - 8 άνδρες υμνούν τη γυναίκα (4/3/2021)

Στο περιθώριο της επικείμενης εκδήλωσης που προεργάστηκαν δυο πυλώνες πολιτισμού της πόλης μας, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, που υπό τον γενικό τίτλο «8 άνδρες υμνούν τη γυναίκα» θα προβληθεί διαδικτυακά 8 ΜΑΡΤΙΟΥ, ημέρα παγκόσμιου εορτασμού της Γυναίκας, συνομιλώ με τον ηθοποιό Θανάση Κεραμίδα, που υπογράφει για λογαριασμό του ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ την παραγωγή.   «Μεγάλωσα -μου συστήνεται- είναι η αλήθεια σε ένα αμιγώς γυναικείο περιβάλλον, ωστόσο, ακόμη δεν έχω κατανοήσει τη Γυναίκα. Της έχω όμως απεριόριστη υπόληψη και την αγαπώ βαθιά για όλες τις ιδιότητες που φέρει».   Πώς προέκυψε αυτή η συμπαραγωγή με τον Οργανισμό του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος;   Μου ανέθεσε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ Νίκος Κολοβός, να σταχυολογήσουμε κείμενα απ’ τον όγκο των πεζών και ποιημάτων που υμνούν τη φύση της γυναίκας. Καταλήξαμε σε ένα ανθολόγιο των Παπαδιαμάντη, Ρίτσου, Λειβαδίτη, Παλαμά, Δημουλά, Μαλακάση, Θέμελη, Χάρα, Καζαντζάκη κ.α.   Φυσικά και υπήρχαν χιλιάδες άλλα που θα μπορούσαν να περιληφθούν. Απ’ τις βιβλιοθήκες μας, απ’ τα διαβάσματά μας, απ’ την αγάπη μας για την ποίηση και την πεζογραφία προέκυψαν αυτά, κι είναι στ’ αλήθεια ένας ύμνος για τη γυναίκα ως σύζυγο, αδερφή, κόρη, ως οντότητα.   Ο Λειβαδίτης σε ένα εξαίρετο πόνημά του κλείνει με τη μάνα… Ο Ρίτσος σε ένα άλλο μιλά για την αδερφή του. Μαγικές στιγμές όλα τους!!!   Πώς ζήσατε όλη τη σύνθεση ενός ιδιαίτερου προγράμματος που θα το παρακολουθήσουμε διαδικτυακά τη Μέρα της Γυναίκας;   Με τους συναδέρφους, γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω, ότι μέσα απ’ τη συλλογική διαπραγμάτευση βγαίνουν διαμάντια, (και οι ηθοποιοί κατέθεσαν το προσωπικό τους στίγμα προσθαφαιρώντας δημιουργικά, και σε επίπεδο απόδοσης και ερμηνευτικά, συμπληρώνοντας ή και διορθώνοντας σε σημεία ο ένας τον άλλον), χτίσαμε μια κοινωνία χαρακτήρων που κουβάλησε τα αξεπέραστα λόγια όλων των πνευματικών δημιουργών που «ακούγονται» στην παραγωγή αυτή. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τις προσδοκίες μας.   Επίσης η συνθήκη την οποία ζούμε με όλες τις απώλειές της, με οδήγησε να υπάρξει μια έντονη συνομιλία Τεχνών… Αφού οι άνθρωποι δεν μπορούμε να έρθουμε κοντά με τις ανάσες μας, ήρθαν τα κρουστά, η άρπα, το βιολοντσέλο, το πιάνο να αγκαλιάσουν τις λέξεις… Ερμηνευμένα μουσικά θέματα από εξαίρετους καλλιτέχνες (που «ζαλίζεσαι» απ’ τα βαριά βιογραφικά των σπουδών τους), κατέθεσαν τη δική τους ψυχή κι αγκάλιασαν τους ποιητές και τους ηθοποιούς μας του Κρατικού, που αποδίδουν τα έργα τους. Αποκύημα ήταν να «κεντρίζει» ο ένας το ενδιαφέρον του άλλου… η μία τέχνη να υποστηρίζει την άλλη.. και κατ’ επέκταση όλοι εμείς να λαμβάνουμε το κουράγιο της συνομολογίας που τόσο λείπει σε απτή απόδοση καθημερινότητας στους χαλεπούς καιρούς που διαβιούμε.   Φυσικά η μουσική έρχεται ως δευτερογενές δημιούργημα.. Το κείμενο οδηγεί… Οι λέξεις ανοίγουν τον δρόμο, όμως είναι εξαίρετες οι συνθέσεις που θα ακουστούν στη μετάδοση του προγράμματος, οι οποίες με «ερωτική» προσέγγιση, κι αγαπητική λεπτότητα «αγκαλιάζουν» τη γυναίκα, υμνώντας την με νότες.

Τον ρωτώ για την μάχη που καλείται ο καθένας μας κι η καθεμιά να δώσει πολυεπίπεδα τον καιρό αυτό για να απαντέξουμε τη νέα συνθήκη.
 

«Προσωπικά μου εξηγεί, έχω οικογενειακό βίωμα, και έναν προσωπικό πόνο που ποτέ δε θα σβήσει, γιατί ο covid μου στέρησε προ ημερών τη μητέρα μου, που είχα μήνες να την δω, σε μια προσπάθεια να την προφυλάξω ... Αυτός ο πόνος δε θα σβήσει ποτέ… Η κατάρα της πανδημίας, μας έχει αποξενώσει όλους… Μακάρι να διέλθουμε γρήγορα του σκοπέλου, καθώς θ’ αφήσει αγιάτρευτες πληγές, και τεράστια προβλήματα. Και δεν αναφέρομαι στην κατάρρευση σε οικονομικό επίπεδο… αλλά στα κόστη που αμαυρώνουν τον ψυχισμό μας και μας λυγίζουν κάθε ώρα και στιγμή. Είναι τραγικό να μην μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει άνθρωπο. Ειδικά για μας τους ηθοποιούς, που μάθαμε, εκπαιδευτήκαμε, να μην καταπιεζόμαστε και ελεύθερα να αγκαλιάζουμε τον συνάδερφο, να του χτυπούμε την πλάτη και να του λέμε «μπράβο» για την ερμηνεία του, δεν περιγράφεται πόσο μας κοστίζει το γεγονός ότι ακόμη και την αναπνοή του που είχαμε ανάγκη πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε σήμερα.
 

Το θέατρο, ιδιαίτερα το ΚΘΒΕ, έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα, έναντι των υπολοίπων σκηνών. Υπήρξε πάντα πυρήνας ηθοποιών, που ήξερε ο ένας τον άλλον καλά… Που μόνο με την αίσθηση του συναδέρφου, της κίνησής του, ενός βλέμματός του, μιας χειρονομίας, μιας αναπνοής, αποδικοποιούσαμε ο ένας τον άλλον και προχωρούσαμε ερμηνευτικά επί σκηνής… Ήταν αυτή η ανάσα ο κώδικας, πού θα μιλήσουμε, πού θα «ατακάρουμε»… Φανταστείτε … πώς είναι σήμερα τα πράγματα που καλούμαστε να βιώσουμε την έλλειψη της προσέγγισης…
 

«Τούτο το υγρό κύλισμα στα μάγουλά σου, ωσάν διαμάντι χρυσοστολίζει την Άγια, πανέμορφη εικόνα σου» Στα συρτάρια του κ. Κεραμίδα, στίχοι υμνητικοί της γυναίκας σαν κι αυτόν χιλιάδες.. Φέρουν τη δική του ποιητική υπογραφή… Τον ρωτώ, η γυναίκα άραγε σκηνοθετείται;
 

«Η γυναίκα, μου λέει, είναι μήτρα, το σύμπαν το ίδιο… αν δεν υπήρχε … δεν θα είχαμε ζωή… Την προσεγγίζουν οι μεγάλοι ποιητές, με τα ποιήματά τους… ότι λόγια κι αν πούμε, αδύνατον να γεμίσουν την έννοιά της. Η γυναίκα είναι μια άγνωστη ήπειρος. Δυο κόρες, δυο αδερφές, μια μάνα και μια σύζυγο έχω, και ακόμη δεν μπόρεσα να καταλάβω, τον πόνο, τον καημό, την λαχτάρα τους… ούτε και θα τον καταλάβω σε όλη μου τη ζωή…»

πηγή:https://www.ntng.gr/